Translate

zaterdag 30 juli 2011

Geen identiteit? Verbod op contact docent-student in social media in Missouri

In Missouri zijn ze helemaal gek geworden. Contact in de social media tussen studenten en docenten zou verboden moeten worden. Wie de link leest, ziet dat ze er in Missouri geen kaas van gegeten hebben.
Ik stip een paar zaken aan:
  •  Docenten mogen wel een fanpagina openen die studenten mogen liken? Moeten studenten dan fan worden van al hun docenten? Ik wil best een fanpagina met fans, maar niet als dat fan worden een vorm van gedwongen winkelnering wordt voor alle studenten.
  • Hebben ze in Missouri al van groepen en lijsten gehoord? Waarschijnlijk niet. Die beide opties bieden immers goede mogelijkheden voor contacten tussen docenten en studenten op Facebook.
  • Hoe gaat het straks met Google+? Gaan ze in Missouri cirkels voorschrijven die wel en die niet mogen? Worden onze cirkels dan gecontroleerd op naam en aanwezigheid?
  • En wat gebeurt er straks als een student een docent volgt op Twitter (of omgekeerd)? Mag dat dan wel nog, of niet?

Eigenlijk zou ik me nu heel erg boos moeten maken. En zou ik een hele lange boze blog moeten schrijven. Maar dit wordt de kortste blog die ik ook geschreven heb. Omdat de idioterie in Missouri niet meer waard is dan dat ene woord: idioot.

www.cluitmans.nl

maandag 25 juli 2011

Update: "Google+-cirkels" in Facebook

Eerder beschreef ik al hoe je door middel van lijsten in Facebook statusupdates etc. kunt delen met een beperkte groep van je vrienden. Net zoals de cirkels in Google+. Wat ik nog niet door had, was dat je ook de lijsten kunt gebruiken om een selectie in de tijdlijn te maken.
 
Kies in het nieuwsoverzicht niet voor de optie "belangrijkste nieuws" maar voor "meest recent". Klik vervolgens op het pijltje rechts ervan. Een lijst die je hebt gemaakt verschijnt nu naast de standaardkeuzeopties, zoals "meest recent", "statusupdates" etc. Controleer trouwens bij opties bewerken in hetzelfde menu ook even je instellingen: heb je gekozen voor "alle vrienden" of alleen voor degene met wie je het meest contact hebt (is de standaardoptie).

De cirkel is nu rond in Facebook....

zondag 24 juli 2011

De identiteit van: Come on Eileen

Mijn drumleraar luisterde even en zei: "Dat is te moeilijk voor je". Hij legde uit waarom en helemaal begrepen heb ik het nooit, maar het had iets met het ritme te maken. In elk geval was dat een grote teleurstelling die mijn imposante drumcarriere in wording geen goed heeft gedaan. Want "mijn" liedje kon ik voorlopig niet leren drummen.

Mijn liedje is Come on Eileen van Dexys Midnight Runners. En let op als je het luistert. Er zijn versies in omloop die om de een of andere reden niet beginnen met de vioolintro. Die versies zijn het luisteren niet waard. Hoe belangrijk die intro voor het nummer is, zie je bijvoorbeeld hier.Een nummer met een bijzondere, moeilijk verstaanbare, tekst. Het vertalen daarvan is een mooie uitdaging.

Hoewel het nummer in zijn origineel onverslaanbaar mooi is, zijn er toch meerdere covers gemaakt die het luisteren meer dan waard zijn. Mijn favoriet is (uiteraard zou ik bijna zeggen) de versie van Save Ferris , al mag die van Hermes House Band natuurlijk niet ontbreken.

Op Youtube zijn echter meer interessante (en niet altijd even goede) covers te vinden. Deze is wel lachen.
Of deze, niet meer om te lachen maar ronduit dramatisch. En Nederlandse feestbands zoals de Nooduitgang mogen van mij alles coveren, maar niet zo.

Gelukkig kan het ook anders. Wat te denken van een echte vioolversie? Maar de allermooiste blijft toch wel de versie van Badly drawn boy. Bijna net zo mooi als het origineel.

zaterdag 23 juli 2011

De identiteit van die andere social media (2): Diigo

Ik zal het maar meteen bekennen: Op Diigo.com ben ik in het geheel niet sociaal. Sterker nog, ik heb vanavond pas voor het eerst enkele vriendenverzoeken gedaan. Vier om precies te zijn, want precies vier van mijn sociale mediacontacten hebben eveneens een Diigo-account. Dat zijn er niet veel, maar het aantal gebruikers van Diigo is ook beperkt. Evenals zijn grotere broertje Delicous.com komt de site niet voor in het lijstje op http://social-networking.findthebest.com/. Op Quantcast wordt het aantal gebruikers uit de Verenigde Staten ruwweg op 50.000 per maand geschat. Een schatting van de rest van de wereld is er nog niet. Volgens diezelfde site zou Delicious.com dan zo'n vijf keer zo groot zijn.

Diigo is een "social bookmarking network", wat wil zeggen dat je webpagina's kunt bookmarken door er je eigen trefwoorden aan te geven. Die optie is ook "stand alone" de moeite waard. Daar waar veel mensen nog de favorietenknop in de browser gebruiken, gebruik ik de bookmarkfunctie in de Diigo-toolbar in mijn browsers. Diigo geeft zelf een aantal suggesties voor trefwoorden en je kunt je eigen toevoegen. Handig is dat Diigo standaard de laatst gebruikte trefwoorden als optie geeft, zodat je als je op een bepaald onderwerp aan het zoeken bent deze trefwoorden telkens met één klik kunt toevoegen. Daarnaast kun je onder meer tekst markeren op de webpagina's die je bookmarkt, kun je met de capture-optie een uitsnede uit een pagina maken en kun je je eigen commentaar middels "comments" toevoegen.

Op Diigo archiveer ik mijn eigen surfgedrag. Of het nu zoeken is naar interessante links voor een lessenserie over de speltheorie, links naar sites en blogs over social media die ik eerst in Twitter als "favoriet" heb aangemerkt of een vakantiebestemming. Alles wat ik het onthouden waard vind, bookmark ik op Diigo. Door vervolgens naar Diigo.com te gaan, in te loggen (uiteraard via een Facebook-login) en vervolgens te zoeken op mijn eigen trefwoorden, vind ik alles snel terug.

Maar Diigo is een social medium. En hoewel ik er geen "vrienden" heb, maak ik er dankbaar gebruik van. Want bij het bookmarken kun je kiezen tussen private en public en elke bookmark die op public staat, kan iedere gebruiker op het trefwoord terugvinden. Tussen deze twee uitersten biedt Diigo ook de mogelijkheid om te zoeken via "network" en "groups". Door het nog geringe aantal gebruikers is het aantal treffers dat zoeken in de public-Diigo oplevert nog vaak beperkt en wisselend van kwaliteit (alhoewel bijna als vanzelfsprekend beter dan platweg googlen). En daarom is deze blog ook een beetje een oproep om meer mensen aan het Diigo-en te krijgen.

Diigo is naar mijn mening een uitstekende site om in te zetten voor onderwijsdoeleinden. Studenten die samenwerken kunnen, net als de docent, interessante sites bookmarken en delen, bijvoorbeeld door samen in een groep te gaan zitten. Diigo biedt hierin veel meer eenvoud en flexibiliteit dan de meeste elektronische leeromgevingen en maakt het bovendien mogelijk om op eenvoudige wijze samen te delen met studenten en docenten van andere onderwijsinstellingen. Door de mogelijkheid om commentaar toe te voegen, maakt Diigo ook interactie goed mogelijk.

Bij al mijn enthousiasme ook een tweetal minpuntjes. Allereerst is de Iphonetoepassing wat minder. Via de Diigo-app kan ik alleen lezen in mijn bookmarks. Bookmarken kan, maar is omslachtig. Vandaar dat ik Diigo vooral vanachter de laptop gebruik.

Daarnaast ontdekte ik vandaag dat het (nog?) niet mogelijk is om afzonderlijke posts op Google+ te bookmarken. Een van de sterke punten van Google+ is dat elke post een eigen URL heeft. Maar als ik die URL op Diigo wil bookmarken, verdwijnt deze en wordt alleen plus.google.com gebookmarkt. Dat is jammer, al weet ik nog niet of dat gebrek aan de Diigo-kant zit of dat Google een bescherming heeft ingebouwd. Hopelijk is het een kwestie van weken voor het bookmarken van de afzonderlijke Google+-updates mogelijk is.

Maar al met al is Diigo een site die meer gebruikers verdient. Ik hoop je er dan ook snel te zien!

De identiteit van Google Plus (3)

In de kop tik ik Google Plus, alleen omdat ik dat een week geleden nog tikte. Ondertussen is het voor mij Google+ geworden, een verandering die minder te maken heeft met een besparing op het aantal gebruikte bytes dan met een toenemende toenadering van mijzelf tot het nieuwe sociale netwerk van Google, dat overigens misschien wel helemaal geen sociaal netwerk is. Ik heb er al eerder naar verwezen, maar aan wie zich een beeld van het "project" Google+ wil vormen, is deze link naar Frankwatching aan te raden.

Maar voor mij is Google+ vooralsnog geen "project" maar een sociale netwerksite. Met zijn eigen kenmerken en karakteristieken, maar op het eerste gezicht niet wezenlijk verschillend van Facebook of Linkedin. Op het eerste gezicht, want na enkele dagen wat intensiever gebruik, merk ik toch dat er bij - in elk geval bij de eerste generaties - gebruikers andere mechanismen spelen dan op Facebook of Linkedin. Mechanismen die natuurlijk deels zijn ingegeven door de manier waarop Google+ is opgebouwd.

Een wezenlijk verschil tussen Facebook/Linkedin en Google+ is de manier waarop contacten ontstaan. Zoals bekend kun je op Facebook en Linkedin iemand toevoegen en als die ander het bevestigt, ben je contact van elkaar. Facebook en Linkedin waarschuwen ( "voeg alleen maar iemand toe die je echt kent") tegen het toevoegen van onbekenden en zijn daarmee sites die gericht zijn op het onderhouden van contacten, niet op het ontstaan van nieuwe contacten. Nu gebeurt dat laatste wel (in mijn geval vooral op Facebook), als ik bijvoorbeeld met "vrienden van vrienden" aan de praat raak naar aanleiding van een post van een wederzijdse vriend. Zelf ben ik dan vrij gemakkelijk in het uitnodigen op Facebook (en meestal wordt dat ook wel gewaardeerd). Toch is het aantal Facebookvrienden dat ik niet (soms: in een zo grijs verleden dat ik me er niet meer bewust van ben) uit RL ken, beperkt in verhouding tot mijn totale aantal contacten. Eenzelfde kan ik ophangen voor Linkedin.

Op Google+ werkt het fundamenteel anders, meer zoals op Twitter. Je gaat iemand volgen en iemand kan je terugvolgen. Dit heeft gevolgen voor je tijdlijn, wat je eenvoudig kunt weergeven of "wat" complexer. Maar net als op Twitter, bepaal je in Google+ zelf of je iemand wil volgen en bepaalt die ander dan wel of hij je wel of niet wil terugvolgen. Dat heeft geleid tot een aardige mengelmoes aan Google+ contacten (hieronder versta ik dan even de mensen die ik volg en die mij ook volgen), waarbij het meest opvallende is dat de meest actieve contacten de nieuwe contacten zijn die ik alleen van Google+ ken. Het grote verschil met Twitter daarbij is dat ik in Google+ sneller geneigd ben om de interactie te zoeken met een "onbekende".

En daar zit voor mij ondertussen echt een potentiële meerwaarde op Google+. Als Google+ inderdaad ook de toekomstige gebruikers blijkt te stimuleren in het aangaan van contacten met onbekenden die je ontdekt omdat je bijvoorbeeld een interesse (privé of zakelijk) deelt, dan geeft het door het gebruik (dat vanuit de technische mogelijkheden gestimuleerd wordt) eindelijk echt vorm aan een digitaal sociaal netwerk. Een netwerk waarbij de vraag of je iemand in RL kent niet meer relevant is (hooguit relevant voor de kring waarin je iemand plaatst).

Mijn aanvankelijke scepsis over Google+ maakt steeds meer plaats voor enthousiasme. Dat komt op dit moment vooral ook door de wijze waarop Google+ door de gebruikers gebruikt wordt. Maar dat gebruik wordt wel gestimuleerd door de wijze waarop Google+ is ingericht.

woensdag 20 juli 2011

De identiteit van die andere social media (1): Myyearbook.com

Over de grote drie (Facebook, Twitter en Linkedin) wordt voldoende geschreven. Google+ is een hype en in Nederland kunnen we om Hyves nog steeds niet heen. We kennen Youtube en Flickr, Foursquare rukt op. Maar er zijn nog vele andere sociale mediasites, in allerlei vormen en maten. Een leuk overzicht is te vinden op http://social-networking.findthebest.com/, waar op het moment van schrijven 27 sites genoteerd staan met meer dan tien miljoen gebruikers en nog eens 24 met tussen de één en de tien miljoen gebruikers. Inclusief de kleintjes registreert de site er momenteel 183 en ongetwijfeld is dat slechts een kleine greep (met name daar waar het om de kleintjes gaat, want bijvoorbeeld Hyves wordt bij de grote jongens wel degelijk genoemd). In elk geval is een beperkte definitie van social networking sites gebruikt, want datingsites bijvoorbeeld ontbreken in de lijst, terwijl datingsites naar mijn mening toch echt tot de sociale media gerekend moeten worden, gezien de definities die aan sociale media gegeven worden. In elk geval rechtvaardigt het aantal sociale mediasites een nieuwe ontdekkingsreis; een ontdekkingsreis naar die veel minder bekende sites die toch vaak meer gebruikers kennen dat het aantal inwoners van gebieden die de Europeanen "ontdekten" en veelal onder de voeten liepen in het vorige millennium. Een aantal van deze sites wil ik de komende tijd gaan verkennen en ontdekken, en hierover een blog schrijven. Niet zozeer de statistieken, maar vooral mijn persoonlijke ervaringen staan hierbij centraal.

Myyearbook.com

Volgens quantcast heeft myyearbook in juli 2011 zo'n 5,2 miljoen gebruikers. Het overgrote deel (zo'n 80%) komt uit de Verenigde Staten en van de Amerikaanse gebruikers is 2/3 vrouw. Ook staat bijna 2/3 qua opleiding geregistreerd als "no college". De site heeft een high schoolachtergrond, wat gezien de naam van de site niemand zal verbazen.

Nadat ik een profiel had aangemaakt en myyearbook zowel op de Android als Iphone had geinstalleerd, werd ik al snel geconfronteerd met een eerste functie van myyearbook: het matchen. Het bleek namelijk dat  ik "secret admirers" had. Ik mocht uit een aantal foto's raden wie mij heimelijk bewonderde en als ik het goed had, had ik als beloning een match. Nu waren die eerste secret admirers vooral Amerikaanse dames van een jaar of twintig, die in het algemeen gekleed gaan in bikini. Dat maakte het na twee, drie spelletjes wel heel gemakkelijk om uit het lijstje de juiste "admirer" te kiezen, merkwaardig genoeg was dat altijd de jongste, knapste en schaarst geklede van de mogelijke admirers. Aangezien je na de juiste keuze de admirer als vriend kunt toevoegen, had ik na een avondje myyearbook een behoorlijk imposante vriendenkring. Overigens reageerden al die "vrienden" met een zeer vriendelijke (maar erg standaard) uitnodiging om te komen chatten op yahoo-messenger (uitnodigingen waarbij in de tekst en met name in de yahoonaam het @angstvallig werd vermeden, wat duidt op een filter en blokkade vanuit myyearbook op voor hen onwelvallige berichten).

Myyearbook heeft naast die "secret admirer" (je kunt natuurlijk ook zelf iemand heimelijk bewonderen) ook de optie "Live feed". Live feed is een verzameling van statusupdates en posts van myyearbookers, die doet denken aan de bekende tijdlijnen van Facebook en Linkedin. Alleen kun je bij myyearbook niet alleen kiezen voor de optie "vrienden", maar ook voor "iedereen" of voor "dichtbij", waarbij je zelf aangeeft van wie (vriend of niet) je de updates wilt zien (bv alle Nederlanders of alle mannen van 31-40). De site biedt weliswaar de privacy-opties die we van Facebook en Hyves kennen, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld Facebook ben je op myyearbook niet afgeschermd voor wildvreemden tenzij je er voor kiest, en leert mijn ervaring me dat het ook de keuze van de meeste myyearbookers is om zich open en bloot voor de hele gemeenschap tentoon te stellen (overigens wel, zo leerde de eerste avond een Nederlands contact me, met inachtneming van de bekende Amerikaanse preutsheidsregels waarbij schaars gekleed mag, maar een halve naaktfoto meteen leidt tot een verwijdering van het profiel - wat iets zegt over het meekijkgehalte van de beheerders op de site).

In elk geval bood de optie "nearby" in de live feed mij de gelegenheid om eens te kijken of er ook Nederlanders op myyearbook zitten. En die zijn er ook. En mijn beeld is dat de Amerikaanse cijfers (2/3 is vrouw) ook voor de Nederlanders opgaan en ligt ook de leeftijdsverdeling hier vergelijkbaar: veel mensen van tussen de 35 en de 50 (waarmee het ten onrecht wel als "teensite" wordt aangeduid, zie de Amerikaanse demographics op http://www.quantcast.com/myyearbook.com.) Wat ik vervolgens ontdekte was dat de gemiddelde Nederlandse gebruik(st-)er een heel normaal social media gebruiker is, met een eigen Facebookprofiel en een normaal leven. En omdat je op myyearbook eerst vrienden wordt en dan mensen leert kennen (wat dat betreft is het een soort omgekeerd Facebook) heb ik aan mijn myyearbookbezoeken een aantal leuke digitale contacten overgehouden. Al blijft het, met die eerste ervaring van de Amerikaanse meisjes in bikini in het achterhoofd, nog steeds een beetje raar voelen...

Myyearbook is verder een site die van game-achtige principes aan elkaar hangt. Het heimelijk bewonderen heb ik al genoemd, maar je kunt ook verschillende spelletjes spelen terwijl je in een soort webcamchat zit. Die optie heb ik overigens nooit daadwerkelijk uitgeprobeerd, omdat de paar pogingen die ik ondernam al strandden voor ik iemand uit kon nodigen (ik ben er niet achteraan gegaan en weet niet waar het technische probleem zit, mogelijk is het een slechte integratie met Firofox). Daarnaast kun je bieden op foto's met je virtuele lunchgeld (en dan word je eigenaar van een foto, die dan weer door een ander gekocht kan worden,waarmee je lunchgeld - waar je overigens geen broodjes voor kunt kopen - weer stijgt), kun je virtuele kado's geven, kun je een vraag- en antwoordspel spelen om achter je mogelijke date te komen en kun je een foto-battle aangaan.

Eigenlijk is myyearbook helemaal niet zo'n gekke site. Het bezit de meeste mogelijkheden die je met een persoonlijk profiel (ik heb het niet over pagina's en groepen etc) ook op Facebook en Hyves kunt. En het leuke is dat je mensen kunt "ontmoeten" die je niet kent, en dat dat op myyearbook heel normaal is, terwijl het toch zeker niet een datingsite genoemd kan worden (hoewel een deel van de Amerikaanse gebruikers in hun profiel openlijk vraagt om de nieuwe liefde).


Myyearbook is niet een site waar je even een avondje rond moet kijken. Dan haak je meteen af (wat misschien ook wel terecht is). Maar als je er een paar weken in investeert, zul je ontdekken dat het wel een manier is om nieuwe mensen te leren "kennen". En tegelijkertijd kun je wel wat uurtjes doorbrengen met het ontdekken van de verschillende mogelijkheden die de site biedt. Zowel voor de Android als de Iphone zijn er prima apps, die eigenlijk dezelfde functionaliteiten bieden als de website, waarmee duidelijk wordt dat myyearbook in elk geval bereid is om hier in te investeren.
Maar als je je over je privacy zorgen maakt, moet je zeker wegblijven. Ook is data liberation iets waarvan ze bij myyearbook nog nooit gehoord lijken te hebben, het lukte mij bv op geen enkele manier om iets van mijn uploads te downloaden en evenmin om van contacten een mailadres te exporteren. Maar ook daarover lijken de gebruikers zich geen zorgen te maken, want al googlend kwam ik nergens dit soort vragen tegen van myyearbookers.

Het is niet mijn bedoeling in deze blogs om een finaal oordeel te vellen. Dat mag iedereen zelf doen, liefst niet alleen op basis van een blog maar ook op basis van een eigen ervaring. Maar ik heb zelf in elk geval besloten om mijn profiel nog niet af te sluiten. Niet vanwege die twintigjarige Amerikaanse vriendinnen in bikini, maar omdat het een site is waarop je soms prima vijf minuten mobiel kunt doden.

"Google+"-Cirkels in Facebook

Eén van de meest geroemde zaken van Google+ zijn de "cirkels". Dit zou een optie zijn die in bijvoorbeeld Facebook node gemist zou worden (een blog op Frankwatching maakt overigens duidelijk dat het Google wel eens om hele andere zaken zou kunnen gaan dan met Google+ een facebookconcurrent op de markt te zetten, maar dat terzijde). Maar het principe van de "cirkels" wijkt volgens mij niet veel af van het maken van lijsten op Facebook.

Zelf heb ik nooit de neiging gehad om de lijstenfunctie in Facebook te gaan gebruiken, om redenen waar ik al eerder over schreef. Vandaag heb ik dan toch maar even de tijd genomen om te lijstenfunctie verder te onderzoeken. En het lijkt erop dat ik met een lijst inderdaad kan bepalen in wiens tijdlijn een statusupdate komt, maar ook wie die statusupdate op mijn profiel mag zien. En dan lijken die lijsten toch wel heel erg op kringen, zonder de beperking dat kringen niet wederzijds hoeven te zijn.

Om dan maar even uit te leggen hoe het moet:

Kies eerst vrienden bijwerken:



Kies vervgolgens voor "maak een lijst":


Vervolgens maak je een lijst met contactpersonen, geeft deze een naam en slaat hem op.

Indien je nu een statusupdate alleen voor leden van een lijst zichtbaar wilt maken, dan klik je op het slotje naast delen, en kies je voor aanpassen en volgens voor "bepaalde personen."




Je kunt nu de naam van een lijst invoeren (en natuurlijk eventueel het voor een een of enkele personen verbergen (de circle - 1 optie waar Saskia de Laat om vraagt, zit dus al in Facebook.

Zoals al gezegd, de optie van lijsten heb ik nog nooit gebruikt, maar een eerste probeersel zojuist was veelbelovend. Of zie ik iets over het hoofd?

maandag 18 juli 2011

De identiteit van een voetbalfan: Ajax, Bayern, Barcelona?

Vorig jaar op vakantie in Beieren, kregen mijn beide zoontjes een shirt van Bayern Munchen. Niet omdat ik zo graag wilden dat ze een Bayernshirt zouden krijgen, maar omdat ze het zelf graag wilden. Al aan begin van de vakantie gaven ze dit aan, en gelukkig had ik een paar weken om aan het idee te wennen. Want mijn zoontjes in een Bayernshirt... Dat is toch net zo iets als in een shirt van Ajax of Barcelona.

Toen ik jong was, was voetbal eenvoudig en overzichtelijk. In Nederland had je, zo eind jaren zeventig, naar mijn beleving maar twee soorten fans: je was voor Ajax (en dan was je ook tegen alle andere teams) of je was tegen Ajax (en dan was je voor een team, maar had je ook sympathie voor een tweede, derde, vierde... zolang het maar niet Ajax was). Voor mij is dat altijd zo gebleven. Eerst en vooral ben je tegen Ajax en dan kies je een club uit waar je fan van bent (of dat nu PSV als jongetje, VVV toen ik voor het eerst naar het stadion ging of tegenwoordig Vitesse is).

Het verbaasde me dan ook hogelijk toen aan het einde van de afgelopen competitie ik mede-vitesse-aanhangers zag tweeten over hun wens dat Ajax het kampioenschap zou behalen, ten koste van Twente, dat steenvast met Vfb Twente of "De Duitsers" werd aangeduid. Ik kon me daar niets bij voorstellen. Ok, als het tussen PSV en Twente zou gaan of tussen AZ en Twente, dan kon ik me bij Vitessefans nog wel enig sentiment voorstellen. Maar tussen Ajax en Twente? Ik snapte en snap er niets van. Zelfs als Ajax de Europacupfinale tegen Bayern Munchen zou spelen, dan was ik nog niet voor Ajax.

Waarmee de bal weer bij de club uit Beieren ligt. Een club die omhoog viel en het "would-be-Ajax" van Duitsland werd. Terwijl Duitsland (toen nog De Bondsrepubliek Duitsland) prachtige clubs kende als Borussia (Monchengladback natuurlijk, niet de kloon uit Dortmund) en Schalke (en natuurlijk het fantastische St Pauli maar dat speelde zelden op het hoogste niveau), deed Bayern een irritante greep naar de macht. Elke zaterdagavond zat ik om 6 uur aan de ARD gekluisterd, hopend op een verlies van Bayern en een winst van de belangrijkste concurrenten (waarbij ik ondanks mijn liefde voor St, Pauli dan toch maar weer mijn geld op de grotere Hamburgse club, HSV, zette). "Alles behalve Bayern." En dan is het een raar gevoel je eigen kinderen in een shirt van de Beierse club te zien lopen, al is het net iets minder raar dan dat ze in een shirt van de Amsterdammers ronddraven.

Een derde club in dit rijtje is Barcelona. Ook al zo'n club die op veel sympathie kan rekenen. Wellicht omdat Johan en Johan er ooit speelden. Maar ook Barcelona is een club die voor mij past in het rijtje Ajax, Bayern. Een club die niet echt is. Ga het eens vragen aan de echte inwoners. Was een echte Amsterdammer vijftig jaar geleden voor Ajax? Was een echte Munchenaar voor Bayern? Zoals ik de geschiedenis waren ze dan evenmin als een inwoner van Manchester voor United is, die is voor City.

Ik hou van voetbal, en hoop altijd dat de beste wint. Behalve als Ajax, Bayern, Barcelona of United de beste zijn. Zij mogen altijd verliezen, ook als ze tegen elkaar spelen. Ach, eigenlijk mogen ze maar één keer winnen: en dat is als ze spellen tegen NEC. Want daarvoor ben je Vitessefan.

De identiteit van mijn kringenprivacy op Google+

Ben ik nu zo dom of zijn zij nu zo slim? Na een uurtje vogelen met Google+, en met name met de personen in mijn kringen, komt deze vraag sterker en sterker bij me op. Het begon allemaal met een schijnbaar eenvoudige handeling. Via http://widgetsplus.com/ probeerde ik een Google+-widget aan mijn website proberen toe te voegen. Dat inplakken van het stukje voorgedefinieerd html was niet het grootste probleem (al was het even verrassend dat ik bij Googl+-ID niet mijn inlognaam of iets dergelijks maar een cijferreeks die in de URL van mijn Googl+-profielpagina staat. (Overigens, even terzijde maar een aardige vraag: hoe schrijf je Google+ in samenstellingen? Google+-samenstelling volgens Mieke, en die heeft het eigenlijk altijd juist in dit soort zaken).

Die widget stond in enkele tellen op mijn site, maar volgens de widget zit ik in ) peoples circles. Nu zou dat geen ramp zijn, maar het is niet juist. En dan zijn er twee mogelijkheden. De ene is dat de privacy-instellingen van Google+ dit ergens tegenhouden (wat dan wel weer een privacyplusje voor Google+ zou zijn), de andere is dat de widget niet klopt. Althans dat dacht ik. Maar terwijl ik op zoek ging naar de privacyinstellingen die mogelijk de 0 zouden veroorzaken, stuitte ik op een ander, veel interessanter, verschijnsel, dat ik eigenlijk wat relevanter vind dan de widget.

Volgens mijn  profiel heb ik 33 mensen aan mijn kringen toegevoegd, en ben ik door 15 mensen toegevoegd aan hun kringen. Volgens mijn eigen kringenpagina op Google+ zijn deze cijfers echter 39 resp. 23. Een voor mij niet verklaarbaar verschil. Heeft dit iets met privacyinstellingen van de anderen te maken? Het zou natuurlijk kunnen. Maar het wordt nog een beetje vreemder. Eén van mijn wederzijdse kringcontacten zou volgens zijn eigen profiel twee personen in zijn kringen hebben, waaronder ik. Dat wederzijdse kringcontact verschijnt echter niet in het lijstje van 15 op mijn profielpagina (privacyinstelling). Dat kan natuurlijk, maar ik sta ook niet in zijn lijstje "mensen die xxx in hun kringen hebben". Daar staat alleen dat andere contact. Vervolgens blijkt dat ik bij geen enkel kringcontact in het lijstje "mensen die xxx in hun kringen hebben" ben toegevoegd. Oftewel: Google+ beschermt mijn privacy verrassend goed. Alleen: van mij hoeft het niet. En ik vraag me af hoe de andere Google+-ers die in de ene lijst wel verschijnen en in de andere niet, hier over denken. Maar vooral ben ik benieuwd waar Google+ die optie verstopt heeft. Ik heb vijf minuten gezocht, maar kon hem niet vinden. En meer dan vijf minuten zoeken is Google+ me nog niet waard.

zondag 17 juli 2011

De identiteit van privacy (naar aanleiding van @destudentcoach)

Met veel plezier heb ik de afgelopen dagen het boekje @destudentcoach van Inge van Erkel en Simone Levie gelezen. Een leuk en informatief boek voor de (net niet) beginnende socialmediagebruiker dat op een leuke manier richting studenten geschreven is. Dat laatste niet in de laatste plaats door de indeling, die de student begeleidt in het social media gebruik van het zoeken van een studie tot het zoeken van een baan. Een boek ook dat roept om een "tegenversie" onder de naam @deopleidingscoach, waarin opleidingen wordt uitgelegd hoe zij social media in kunnen zetten om de (aankomend) studenten kunnen bedienen.

Toch zit er één groot minpunt aan het boek. En dat is de belerende toon dat het "altijd heel erg belangrijk is dat je je bewust bent van wat je op .... zet". Een algemene waarschuwing daarover, ok, maar in de eerste hoofdstukken komt me die belerende opmerking net iets te vaak voor.

Natuurlijk is het van belang dat we ons realiseren dat wat we op internet zitten zichtbaar is voor iedereen (ja, misschien zijn er privacy-instellingen maar die zijn absoluut niet waterdicht) en er voor altijd staat. Maar we moeten ons ook realiseren dat we ons steeds minder zorgen maken over onze privacy. Dat is overigens niet alleen een internetgebeuren: bewakingscamera's, vingerafdrukken.... ook in real life zijn we steeds minder gevoelig voor "privacy".

Dat geldt voor ons, maar dus ook voor onze nieuwe werkgevers. Want werkgevers van mijn leeftijd die de aankomend werknemer met een biertje te veel of een shirtje te bloot op Hyves of Facebook zien, schrikken misschien nog. Maar de werkgevers van de toekomst, staan in toenemende mate zelf met een foto van diep in de zomerlijke feestnacht op Hyves of Facebook, of Twitteren ook dat ze om vier uur de kroeg uitrollen. En zou die werkgever van de toekomst het niet gek vinden als er een sollicitant is die in al de social mediaprofielen alleen maar de voorbeeldige vroomheid zelve is?

Kortom, zijn dit soort waarschuwingen (niet met een biertje te veel op Hyves want je toekomstige werkgever kan het zien) niet een beetje waarschuwingen van de generatie van de vorige eeuw aan de generatie van deze eeuw, die binnenkort niet alleen meer scholier en student maar ook manager en werkgever is? Misschien is het goed dat we daar eens onderzoek naar doen, alvorens we blijven waarschuwen voor de verkeerde foto.

Maar dat is dan ook de enige kanttekening die ik bij @destudentcoach wil plaatsen. Verder is het een boek dat verplicht op de boekenlijst moet. Niet in het hoger onderwijs, maar, omdat het boek terecht begint bij het vinden van een studie, in het voortgezet onderwijs. En misschien moet het wel de basis vormen van een nieuw, verplicht vak.

woensdag 13 juli 2011

De identiteit van privacy op Google+

De allereerste blog die ik hier schreef, had als titel Privacy. (Het voordeel van hyperlinks is dat je teksten niet hoeft te annoteren, het voordeel van een blog is dat deze kort genoeg is om even snel na te lezen, zodat ik de essentie hier niet hoef samen te vatten.) Zelf denk ik nu dat Google bij het ontwerpen van Google+ deze blog gelezen heeft, maar waarschijnlijk via een vertaling van Google translate waarbij de essentie - of beter de nuance - verloren is gegaan. Een verkeerde interpretatie, waarbij Google dacht dat om mijn gevoel van privacy te vergroten, de kringen een goede optie zou zijn.

Nu zijn "privacy" en 'Google" water en vuur, en dat is algemeen bekend. Overigens geldt dat niet alleen voor Google, maar zijn de meeste social mediasites (in elk geval de gratis sites) geen uitblinkers in privacy. Wie privacy wil zal er voor moeten betalen; en vaak flink als ik naar de abonnementsprijs van de gemiddelde datingsite (wat we naar de letter toch ook echt een social mediasite moeten noemen) kijk.

De kringen kunnen dus niet bedoeld kunnen zijn om de privacy te vergroten. Niet alleen omdat Google echt wel zal "zien" wat ik in elke kring doe, maar vooral omdat kringen misschien te onderscheiden, maar niet te scheiden zijn. Als je echt wilt dat alleen bepaalde personen "iets" te weten komen, dan is de beste manier nog altijd om zelf na te gaan welke personen iets wel of niet mogen weten en er een telefoontje, brief, persoonlijk gesprek of eventueel mailtje aan te wijden. Het idee dat je bv in je kring familie de "familiezaken" privé kunt houden, dan moet je Tante Bep natuurlijk niet aan je kring toevoegen (of je moet een aparte kring maken met "Alles doorbeppende familieleden").

Laten we dus vooropstellen dat Google met die kringen het gevoel van privacy ("ik bepaal zelf met wie ik wat deel) kan vergroten, maar dat dat niet meer is dan het gevoel. Wie echt privacy wil zal toch zijn geheime accountants moeten aanmaken, liefst zelfs van een eigen IP-adres. En dan nog....

Als de kringen je privacy niet vergroten, wat doen ze dan wel? In elk geval kun je er mee voorkomen dat je met je verhalen over Tante Bep niet de tijdlijn van de vrienden of kennissen vervuilt. Maar dat is misschien wel meer een winstpunt voor je vrienden en kennissen dan voor jezelf.

Maar ik zie ook misvattingen over het gebruik van kringen. Via een blog van Wilfred Rubens las ik een stukje van Jeff Young over professoren die angstig zijn voor hun studenten als vrienden op Facebook. Volkomen onzin. Ik heb redelijk wat studenten, oud studenten en cursisten in mijn Facebookcontacten en ik ervaar het als een verademing. En natuurlijk hou ik op Facebook rekening met wat ik wel en niet zeg over mezelf... maar ik bepaal mijn privacy met mijn internetidentiteit, niet met een kring. Wat ik wil dat mijn studenten niet weten hoeven mijn collega's ook niet te weten (er zijn wel dingen die collega's wel moeten weten maar studenten niet, maar daar gebruik je natuurlijk andere communicatiemiddelen voor dan Facebook: ik ga een tentamen natuurlijk niet via Facebook of Google+ opsturen naar het tentamenbureau, daarvoor gebruik ik een mail, en de agenda van de docentenvergadering hang ik gewoon in de outlookuitnodiging - al was een andere applicatie als Groove of Lotus Live me liever maar die hebben we helaas niet).

Kortom, dat veel geroemde kringenvoordeel van Google+ zie ik nog niet, in elk geval niet voor het onderwijs. Zeker met in het achterhoofd wat al eerder genoemde Wilfred Rubens in zijn blog terecht de tekortkomingen van Google+ tegenover een elektronische leeromgeving noemt.

dinsdag 12 juli 2011

De identiteit van Google Plus (2)

We zijn weer een Google+dagje verder. Een mooie blog, tussen alle sentimenten door, is te vinden op de blog van Wilfred Rubens, wiens naam me overigens bekend klinkt, maar waar ik nog even niet van weet waar ik hem precies van ken (al zal dat wel wat met GroenLinks te maken hebben). Raadpleeg vooral ook even zijn Diigo-lijst met tal van interessante stukjes over ons nieuwe sociale medium.

Maar naast vele meer "zakelijke" reacties over Google+ voel ik in de reacties ook veel sentimenten. Sentimenten dat er een nieuwe speler op de markt is die probeert om ons vertrouwde Facebook-Twitter-Linkedin-trio om zeep te helpen en dat doet vanuit de machtspositie die Google heeft. Sentimenten uit de onderbuik die zich afzetten tegen een Google-monopolie.En los van de gebruikswaarde van Google+, zijn die sentimenten misschien wel het meest belangrijke voor de toekomst van.

Inmiddels schijnt Google+ 10 miljoen gebruikers te hebben. Althans, dat las ik vandaag ergens, maar ik kan de link even niet vinden. Laten we er maar vanuit gaan dat dat klopt, en is dat niet het getal van vandaag, dan is het wel het getal van morgen. En daarmee is Google+ onze eigen Hyves voorbij en zit het een site als MyYearBook op de hielen. Maar dat wil nog niet zeggen dat het wat wordt. Cruciaal voor Google+ zal zijn of het door weet te stoten naar de honderden miljoenen van Facebook maar vooral of de hoeveelheid traffic die van Facebook zal benaderen of overtreffen. Want uiteindelijk is het Google daar natuurlijk om te doen: de nummer 1 positie in traffic herveroveren op Facebook.

Zelf sta ik nog steeds erg sceptisch tegenover de kansen van Google+. Oop dit moment ervaar ik als grootste gemis dat er wel een app voor mijn Android is, maar niet voor mijn Iphone. En met alle respect voor Android en HTC: dat toestel is er toch eentje voor noodgevallen en niet voor het continugebruik. Wil Google+ bij mij echt binnendringen, dan moet de Iphone-app er toch echt snel komen.

Bovendien zal Google+ meer voordelen moeten laten zien dan alleen het delen in kringen. Dat lijkt revolutionair, maar is het alleen maar omdat je die kringen zelf maakt, zonder dat je de ander hoeft te vragen of hij in je kring wil. Net even een verschil met groepen op Facebook en Linkedin. Maar daar waar een social medium volwassen is, is het mijns inziens niet de zender (via de Google+-kringen) maar de ontvanger (die al dan niet lid wordt van een groep) die bepaalt wat hij wel en niet wil lezen. Die kringen zijn, met andere woorden, toch wel erg 1.0 qua gedachten.

maandag 11 juli 2011

De identiteit van Google Plus

Even voelde ik me de koning te rijk. Ik kreeg een uitnodiging voor GooglePlus op een moment dat iedereen daar op zat te wachten. Want die uitnodiging, dat was de enige manier om in het met veel bombarie en tamtam aangekondigde nieuwe socialmedianet werk van Google binnen te treden. En als het van Google is.... dan denken we al vaak - ten onrechte wellicht - dat het goed is. Maar een goede zoekmachine maken is nog iets anders dan een socialmedianetwerk of een besturingsssteem voor mobiele telefoons

In mijn enthousiasme opende ik met googleplus vanaf mijn gmailaccount, wat dat heb ik ik ooit voor mijn verdomde Googlegebruik aangemaakt. Stom natuurlijk, maar ok. Omdat mijn aantal gmailconnecties op de vingers van een halve hand te tellen is, leverde dat weinig contacten op. Dus maar via Yahoo en CSV-output mijn Linkedin en Facebookcontacten geüpload. En ik kreeg maar liefst vier treffers uit in totaal een 1000 contacten. Of dat raar is weet ik niet want ook hier is de vraag welk mailadres aan je googleplus account gekoppeld is. Die vier contacten zijn er inmiddels een twaalf,waarmee de groei in Googleplus op dit moment gelijk is - of in elk geval vergelijkbaar is, met de dagelijkse groei op Linkedin of Facebook.

En als dat zo blijft, die groei, dan zal Googleplus beide netwerken never en nooit inhalen.]

Door die eerste ervaringen was ik dan ook weinig enthousiast over Googleplus. Dat werd een dag later wel wat beter, toen ik het kringenprincipe ontdekte. Een mooi idee, alle contacten in kringen onder brengen. Zodat je kunt bepalen met welke kring je wat wilt delen. Maar bij het onderbrengen in kringen (ik maakte meteen een aantal zelfbedachte kringen aan) kwamen meteen de problemen. Mensen kwamen in bijna alle kringen (vrienden, familie, kennissen, werk) en mensen verdienden hun eigen kring (leuke vrienden met de hobby X). En uiteindelijk had ik meer kringen dan lijsten op twitter. Niet echt de bedoeling dus.
Een dag later begon het gemor. Tweeps die een zondagje Googlegeplust hadden die niet enthousiast waren, Googleplussers die de nadelen zagen…. En terwijl mensen die nog niet op Googleplus waren toegevoegd vroegen om een uitnodiging, zag ik het wannabefacebook al instorten.
Natuurlijk kan ik me vergissen. Maar ik denk: Googleplus, dat wordt het niet. Al was het maar om de moeite die nik moet doen om mijn contacten op Linkedin en Facebook toe te voegen. Maar vooral omdat het idee van kringen een mooi idee is, maar het alles voor iedereen van Facebook toch wel net zo praktisch. Met Googleplus kan ik gericht doelgroepen bereiken. Maar dat kan ik ook met een pagina op Facebook of een groep op Linkedin. De meerwaarde, met andere woorden, zie ik nog niet. Maar ik kan me vergissen.