De identiteit van Google Plus (3)

In de kop tik ik Google Plus, alleen omdat ik dat een week geleden nog tikte. Ondertussen is het voor mij Google+ geworden, een verandering die minder te maken heeft met een besparing op het aantal gebruikte bytes dan met een toenemende toenadering van mijzelf tot het nieuwe sociale netwerk van Google, dat overigens misschien wel helemaal geen sociaal netwerk is. Ik heb er al eerder naar verwezen, maar aan wie zich een beeld van het "project" Google+ wil vormen, is deze link naar Frankwatching aan te raden.

Maar voor mij is Google+ vooralsnog geen "project" maar een sociale netwerksite. Met zijn eigen kenmerken en karakteristieken, maar op het eerste gezicht niet wezenlijk verschillend van Facebook of Linkedin. Op het eerste gezicht, want na enkele dagen wat intensiever gebruik, merk ik toch dat er bij - in elk geval bij de eerste generaties - gebruikers andere mechanismen spelen dan op Facebook of Linkedin. Mechanismen die natuurlijk deels zijn ingegeven door de manier waarop Google+ is opgebouwd.

Een wezenlijk verschil tussen Facebook/Linkedin en Google+ is de manier waarop contacten ontstaan. Zoals bekend kun je op Facebook en Linkedin iemand toevoegen en als die ander het bevestigt, ben je contact van elkaar. Facebook en Linkedin waarschuwen ( "voeg alleen maar iemand toe die je echt kent") tegen het toevoegen van onbekenden en zijn daarmee sites die gericht zijn op het onderhouden van contacten, niet op het ontstaan van nieuwe contacten. Nu gebeurt dat laatste wel (in mijn geval vooral op Facebook), als ik bijvoorbeeld met "vrienden van vrienden" aan de praat raak naar aanleiding van een post van een wederzijdse vriend. Zelf ben ik dan vrij gemakkelijk in het uitnodigen op Facebook (en meestal wordt dat ook wel gewaardeerd). Toch is het aantal Facebookvrienden dat ik niet (soms: in een zo grijs verleden dat ik me er niet meer bewust van ben) uit RL ken, beperkt in verhouding tot mijn totale aantal contacten. Eenzelfde kan ik ophangen voor Linkedin.

Op Google+ werkt het fundamenteel anders, meer zoals op Twitter. Je gaat iemand volgen en iemand kan je terugvolgen. Dit heeft gevolgen voor je tijdlijn, wat je eenvoudig kunt weergeven of "wat" complexer. Maar net als op Twitter, bepaal je in Google+ zelf of je iemand wil volgen en bepaalt die ander dan wel of hij je wel of niet wil terugvolgen. Dat heeft geleid tot een aardige mengelmoes aan Google+ contacten (hieronder versta ik dan even de mensen die ik volg en die mij ook volgen), waarbij het meest opvallende is dat de meest actieve contacten de nieuwe contacten zijn die ik alleen van Google+ ken. Het grote verschil met Twitter daarbij is dat ik in Google+ sneller geneigd ben om de interactie te zoeken met een "onbekende".

En daar zit voor mij ondertussen echt een potentiële meerwaarde op Google+. Als Google+ inderdaad ook de toekomstige gebruikers blijkt te stimuleren in het aangaan van contacten met onbekenden die je ontdekt omdat je bijvoorbeeld een interesse (privé of zakelijk) deelt, dan geeft het door het gebruik (dat vanuit de technische mogelijkheden gestimuleerd wordt) eindelijk echt vorm aan een digitaal sociaal netwerk. Een netwerk waarbij de vraag of je iemand in RL kent niet meer relevant is (hooguit relevant voor de kring waarin je iemand plaatst).

Mijn aanvankelijke scepsis over Google+ maakt steeds meer plaats voor enthousiasme. Dat komt op dit moment vooral ook door de wijze waarop Google+ door de gebruikers gebruikt wordt. Maar dat gebruik wordt wel gestimuleerd door de wijze waarop Google+ is ingericht.