Translate

dinsdag 12 juni 2012

Deloitte naar de maan?

Het is een mooi filmpje, dat moet gezegd. Deloitte over data, waarin Eugene Cernan, de commander van de laatste maanvlucht, de Apollo 17, over zijn droom praat. Een droom die mogelijk gemaakt zou zijn door data, net zoals Deloitte door data de droom van een ondernemer mogelijk zou kunnen maken.

Het is ontegenzeggelijk zo dat data, big data, in de accountancy een toverwoord van de toekomst is. Daarin ga ik volledig met Deloitte mee. Maar de vergelijking met de maanvluchten, vind ik op zijn zachts gezegd ongelukkig. Want de data van de Apollo-vluchten, hadden weinig te maken met de data van het accountantskantoor van de (nabije) toekomst. Niet zozeer omdat het hele andere data zijn, maar omdat de manier van verwerken volledig anders was.

Als we het in de accountancy (of breder: in de financiële wereld) over big data hebben, dan hebben we het over enorme hoeveelheden data die door krachtige computers geanalyseerd worden. Als we het over de reizen naar de maan hebben, dan hebben we het over data die door mensen werden verwerkt, met behulp van computers die weinig meer waren dan zeer eenvoudige rekenmachines. En dat verschil, het verschil in verwerkingscapaciteit, maakt het filmpje van Deloitte, hoe mooi ook, eigenlijk een beetje lachwekkend.

De Apollo 11, de eerste bemande vlucht naar de maan, had een computer met minder kracht dan de huidige wasmachine. En vergeleken met de eerste PC's, stelde het ook al weinig voor. De laagste configuratie van de eerste IBM-PC's was 8 maal krachtiger dan de 2K van de AGF. (Voor de techneuten onder de lezers, op Wikipedia tref je de specificaties van de AGF aan.)

De rekenkracht, hoe beperkt ook, van de computertjes was zeker nodig om de mens op de maan te krijgen. Maar het waren, zowel aan boord als in Houston, mensen die met behulp van die computertjes ervoor zorgden dat alles in goede banen werd geleid. Maar feitelijk lag de hele operatie dichter bij het werken met tabellenboek, kaarten en sextet dan bij het werken met data op de wijze waarop het nu, qua capaciteit en snelheid van computers, mogelijk is.

Voor de astronomieleek is het wellicht een mooi filmpje. Maar de kenner zal er om moeten lachen. Want de mens naar de maan brengen, had weinig te maken met big data en de geautomatiseerde analyse ervan. De computers in die tijd leken meer op mijn wasmachine dan op mijn Iphone of de Samsung Y van mijn zoontje.

donderdag 7 juni 2012

Jarig in de sociale media

Ik ben weer jarig geweest. Helaas. Want er is niets leuks aan jarig zijn. Om te beginnen omdat je er zelf niet voor gekozen hebt. Het geboren worden is niet een moment waarop je zelf met je volle verstand beslist: nu spring ik er uit. En waarom iets vieren dat je zelf niet hebt bedacht? En jarig zijn is ook niet leuk omdat iedereen je meent te moeten feliciteren. Dat leidt als het tegenzit tot een groot aantal onoprechte zoenen. Wat dat betreft ben ik blij dat ik een Nederlandse man ben, dan blijft die hoeveelheid onoprechte zoenen in elk geval tot de helft (statistisch gezien) van het aantal handen beperkt.

Dus lang leve de sociale media. Feliciteren zonder handen schudden en obligate zoenen op de wang. Obligaat feliciteren, dat misschien wel. Want Facebook met name, maakt het met de agenda-melding op de startpagina wel erg "verplicht" om even te feliciteren.

Hoe gaat dat nu, feliciteren via de sociale media? Het tijdlijnberichtje op Facebook, door simpelweg op de verjaardag van de jarige op je startpagina te klikken, is koploper. Bijna 50% van de felicitaties via de sociale media kwamen op deze manier binnen. Een goede nummer twee waren de directe berichten via Facebook, met ca 25%. Zo'n 5% kwam nog binnen via Facebook door reacties op berichtjes.
De resterende 20% kwam via Twitter. Hierbij heeft het dm-etje de overhand, het aantal meer publieke @-tweetjes beperkte zich tot een enkeling. O ja, en dan hebben we ook nog Hyves, Google+ en Linkedin. In absolute cijfers: 1-0-0.



zondag 3 juni 2012

Elistha voetbalkamp

Het is een traditie, het jaarlijkse voetbalkamp van de jeugd van SC Elistha. De D, E en F die gezamenlijk naar, de laatste vier jaar, Brabantbos in Lierop trekken, om daar een sportief en gezellig weekend te beleven.

Op vrijdag 1 juni om 6 uur was de bus gepakt voor het vertrek naar het Brabantse. En zoals elk jaar weer namen ouders in bijna tranen afscheid van hun kroost die ze twee dagen zouden moeten missen. Twee volle dagen zelfs, want voor het eerst zouden we niet al rond het middaguur, maar pas op zondagavond terugkeren op de Pas.



In tegenstelling tot eerdere jaren, verliep de reis niet geheel voorspoedig. Niet de files, maar een onverwachte rally leverde de problemen op. Deze rally had het parcours namelijk over de enige weg via welk Brabantbos bereikbaar is. Door adequaat optreden van de leiding, die veel te laat hierover werd geïnformeerd, slaagde de bus met 85 Elistha-spelers en de eerste volgauto's er nog in om net op tijd het kamp te bereiken. De bezemwagens hadden echter minder fortuin en strandden op een kleine kilometer van de haven, waarna de inzittenden een voettocht restte.

De rally zelf was maar even aantrekkelijk voor de kinderen. De leiding daarintegen genoot, uiteraard onder het mom van de kinderen beschermen door ze achter de dubbele afzetting te houden waar ze zelf voorstonden, zichtbaar van de ronkende motoren die de auto's tot snelheden boven de 150 kilometers langs de bomen joegen.



De gehele avond ging de rally door. Ook tijdens het traditionele dierengeluidenspel, dat voor de spelers van de F weer een ware belevenis was.



Voor de E- en D-spelers was er ditmaal echter een ander programma: levend stratego. En dat viel in de smaak. De spelers wisten van geen ophouden, en als het aan hen had gelegen waren er tot diep in de nacht vlaggen veroverd, bommen geplaatst en maarschalken lastig gevallen door spionnen.



Maar diep in de nacht, dat wordt het voor de jeugdige spelers natuurlijk nooit. En zeker dit jaar niet, want op zaterdag wachtte een toernooi bij Mifano, een voetbalvereniging uit het naburige Mierlo.

Twee D-teams vertrokken op zaterdagochtend richting Mierlo. Of eigenlijk: 1 D-team en een groot aantal E-spelers, waaronder zelfs een paar eerstejaars. Het verschil tussen het Gelderse en Noord-Brabantse voetbal werd als snel duidelijk. De D1 won met overmacht jaar toernooi, de D2 werd, met het dozijn aan E-spelers, tweede in haar groep. En zo konden de oranjemannen met twee terechte bekers richting het basiskamp terugkeren.

De avond stond natuurlijk in het teken van het andere Oranje, de wedstrijd van het Nederlands elftal tegen Noord-Ierland. Op het grote scherm binnen volgende de Elstenaren de wedstrijd, om bij elk doelpunt in polonaise naar buiten te trekken, in de richting van het traditionele kampvuur dat door de vuurmeester geduldig op temperatuur voor het brood bakken werd gebracht.






De oudere jeugd had de smaak van het levend stratego te pakken en speelde nog een paar potjes.



Op zondagochtend was het de tijd voor de F en de jongere e-spelers om richting het toernooi in Mierlo te vertrekken. De striemende regen had de organisatie er toe genoopt om de duur van de wedstrijden in te korten. En dat was voor de tegenstanders maar goed ook, want ondanks het feit dat veel tegenstanders in hogere klassen spelen, was Elistha de grossier op dit toernooi. Van de vijf eerste prijzen gingen er maar liefst vier meer terug naar Elst. Vanwege het weer werd voor de D en achterblijvende E afgezien van het buitenprogramma en een alternatief binnenprogramma bedacht, waarbij dankbaar gebruik werd gemaakt van de grote hal en de aanwezig tafeltennistafels en tafelvoetbalspelen.




Omdat de organisatie besloot het F-toernooi in te korten, was er meer dan genoeg tijd om het kamp op een leuke manier uit te zwaaien. Dat is zeker gelukt.







Rond vijf uur kwam de bus weer op de Pas aan. Moe maar voldaan stapten spelers en begeleiders uit de bus.