Gistermiddag had ik een gesprek over het organiseren van een thema-middag over IT in de accountancy. Tijdens dit gesprek werd "privacy" als mogelijk thema genoemd. "De jeugd van tegenwoordig maakt zich helemaal niet meer druk over privacy op internet" zei een van mijn gesprekspartners. "Klopt", dacht ik later. Maar is dit nog wel een probleem? Is het eigenlijk niet juist mooi dat iedereen alles van iedereen kan weten en het dus niet alleen big brother is die ons bekijkt? Een soort democratisering van het monopolie op informatievergaring.
Zelf denk ik nog wel eens terug aan de jaren tachtig, toen ik op mijn studentenkamertje achter een PC-tje (een echter, met twee 5 1/4 floppy drives, 512 K intern geheugen en een matrixprintertje) zat. Geïsoleerd, opgesloten en in het diepste geheim kon ik werken aan documenten die de wereld nooit zou zien en niet verder kwamen dan de oudpapierbak, nadat ze met veel geratel waren uitgeprint. Bestanden die met een wachtwoord op een floppy werden gezet, de floppy verdween in een gesloten kast en alles leek beter verstopt en verborgen dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden. Leek, want wat wisten we toen eigenlijk over het digitaliseren van de wereld? Weinig tot niets. Het was de tijd waarin de waarschuwing in de PC-handleiding: "Maak onmiddellijk een kopie van uw systeemdiskettes" door sommige verse computergebruikers nog werd gezien als een aansporing om deze onder het kopieerapparaat te leggen en vervolgens de originelen te perforeren en op te bergen in een ordner.
Toen ik begin jaren 90 op internet ging (het zal denk ik '93 geweest zijn, maar zeker weten doe ik het niet meer) had ook internet nog dat geheime en anonieme. Plotseling was daar ineens contact met de rest van de wereld, althans met die kleine voorhoede die een internetabonnement nam en via een 33K-modempje zich al piepend over de digitale snelweg begaf (hoewel, snelweg.... eerder was het een dichtgegroeid bospaadje). Toevallig had ik het laatst nog over mijn eerste chatcontacten: iemand uit Engeland, iemand uit de VS (of was het Canada), mensen van wie ik nooit meer heb geweten dan een nickname en een enkele keer een gescande foto. Maar het was anoniem en, sterker nog, het was nog vrijwel onmogelijk om een bekende tegen te komen. Daarvoor liepen er te weinig mensen over het bospaadje en was het bos ook te dicht begroeid, ondoordringbaar bijna en waarin "Ilse" onze eerste gids probeerde te zijn.
Inmiddels heb ik de anonimiteit ook maar van me afgeschud. Ik ben vindbaar en om het iedereen makkelijk te maken koppel ik twitter, facebook en linkedin, heb ik eindelijk maar de mailadressen aangemaakt op de domeinnaam die ik jaren geleden al registreerde, komt alles binnen op de telefoon, staan pc, laptop en netbook continu in verbinding en zoek en vind ik mensen die ik ooit gekend heb, en, nog leuker, komen ze soms volkomen onverwacht als contactsuggesties in de diverse social media. Prima toch?
Eigenlijk is privacy helemaal geen thema meer. Iedereen weet alles van elkaar of althans, kan alles weten. En toch zijn er zaken die je niet met iedereen wilt delen. En dus zijn er mensen die een tweede of zelfs derde identiteit aannemen. Een nickname met bijbehorend emailadres die nooit gekoppeld worden aan het openbare, een avatar die op geen enkele manier lijkt op de profielfoto in de openbare social media profielen. Om die dingen die je toch nog voor jezelf of een klein groepje wilt houden, te verbergen voor de buitenwereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten