Girls Walk By

De tijd heelt alle wonden, realiseer ik me als ik op Spotify mijn playlist "wild nights" beluister en mijn gedachten blijven hangen bij de zin "All the girls walk by dressed up for each other". "Girls walk by"....

Nooit, dacht ik 30 jaar geleden, zou ik 13 maart 1982 vergeten. De dag dat "mijn" bandje, Girls Walk By, het laatste concert gaf in La Rochelle in Roggel. Vastgelegd op "The last walk", grijsgedraaid net zoals de twee andere lp's van de jongens uit Roermond en omstreken. Zeven mannen, die ik voor het eerst zag toen ik in de brugklas zat. Een concert op school, mijn allereerste concert. In de aula van Sint Ursula, zonder bier, niet alleen voor mij als brugklasser maar ook voor de zesde klassers. Helemaal links Tjeu achter de toetsen, in het midden achteraan de helaas te vroeg overleden Henk Smeets op drums en Theo de Groot in zijn NOS-shirt. Ik zie de beelden nog zo voor me, het openingsnummer waar Funs Douma samen met Tjeu de toetsen bediende, de rustige uitstraling van Harrie Creemers en natuurlijk Gé Reinders en Julien van de Loo die elkaar in een strijd om het voormanschap uitdaagden tot grote hoogte.

Ondanks het muzikale talent van Gé, was Julien mijn grote man. Van de talloze gedichtjes die ik als puber schreef, kan ik me er nog weinig herinneren. Maar wel dit over Julien:

Zoals je stond
zoals je zong
zoals je speelde
Zoals je danste
zoals je sprong
zoals je nummers die nooit verveelden
Zoals je was
zoals je niet meer zult zijn
zoals je ging
zoals de pijn
    die dat deed
Zoals de tranen
    die ik niet kon bedwingen
Toen je stopte met zingen.

Een jaar later trok ik met twee vrienden de stoute schoenen aan. We gingen bij Julien op bezoek. Van ons door pakjes shag toch al danig uitgedunde zakgeld kochten we een roos, en op de fiets gingen we een bezoek brengen aan onze grote man in Roermond. Onaangekondigd stonden we voor de deur. De spanning van het op de bel drukken, de deur die open ging. De verbaasde Julien die we de roos overhandigde. Minuten stilte in de deuropening, zo leek het en toen zijn vraag: "wultj ge een kupke tea jungskes?" Even later zaten we in een bijna Walhalle.  Julien die in zijn eigen huis vertelde over Girls Walk By, over dat laatste concert in Roggel, over het "veur de letste keer" en "we love you" bij het allerlaatste nummer. Ik zag weer ons spandoek "Girls walk by must go on", en Julien vroeg verbaasd: "was dat van jullie". Ja, het was van ons. Want wij waren fans.

Girls Walk By was niet meer, maar de afgelopen dertig jaar heb ik elk jaar op de eerste echte lentedag een paar keer keihard Springfever gedraaid. Eerst nog op de platenspeler, later op de walkman en de laatste jaren de Ipod.

Ruim twee jaar geleden begon een zoektocht. Ooit hoorde ik op de ROZ bij Limburg Airlines een compilatie van de eerste singel van Girls Walk By, Tonight's the night. Samengesteld uit vijf uitvoeringen, waarvan ik er vier kende maar de allereerste niet. Op de website van Gé Reinders plaatste ik een oproep, die vele leuke reacties opleverde. Sommige daarvan zijn me nog steeds dierbaar. Via Ron Bosman, die een boek over de "Girls" schreef, verspreide mijn oproep zich langs het hele Girls-circuit. Zelfs van mister-muziek-Limburg, Hubert van Hoof, kreeg ik een reactie: de door mij bedoelde opname zou ergens bij hem op zolder liggen. Tussen duizenden cassettes die niet gecategoriseerd waren. Ik mocht komen zoeken (want met de verhoging van de pensioenleeftijd weer twee jaar is uitgesteld). De bedoelde versie is helaas nooit boven water gekomen.

Maar de tijd heelt alle wonden. Ik kijk en mijn agenda terug wat ik 13 maart 2012 deed. En begrijp niet hoe ik die datum voorbij heb kunnen laten gaan zonder een gedachte aan "mijn" band. Drukte mag geen excuus zijn. Want jeugdliefdes, die zijn voor eeuwig.


(Ook vorig jaar blogde ik over mijn jeugdliefde)