Ajax wordt weer kampioen. Dat vind ik jammer. Om het simpele feit dat het woord "weer" een van de vier woorden uit de eerste zin is. Want "weer", dat is zo gewoon.
Als kind hoorde ik bij mijn opa en oma voor het eerste het lied "een maal zullen wij de kampioenen zijn, FC Twente". Dat vond ik prachtig. Prachtig, maar niet realistisch. Want kampioen dat werd PSV, en misschien Ajax. En heel stiekem waren er mensen die dachten dat ook Feyenoord ooit weer kampioen zou worden. Maar FC Twente? Ondanks een ooit behaalde tweede plaats, dacht niemand dat. Tot twee jaar geleden.
In mijn jonge voetbaljaren was ik fan van PSV. Met vrienden van mijn ouders heb ik ooit één wedstrijd in het Philipsstadion bezocht. Op de "jongensrang" zag ik PSV winnen van NAC, met 2-0. Een paar jaar later, was de PSV-liefde voorbij. Het moment herinner ik me nog goed. Na afloop van een training, de lampen op het trainingsveld waren aan, vertelden we als RKSVN-spelers tegen elkaar van wie wij "fan" waren. "VVV", zei ik. Iedereen lachte. Want VVV was weliswaar de profclub uit de buurt, maar stond ook stijf onderaan in de eerste divisie. De gouden tijden uit de jaren zeventig waren net voorbij en er leek weinig toekomst voor het Venlose voetbal. Maar ik wist het zeker. Ik was voor de underdog. Ik was voor VVV.
De eerste wedstrijd die ik in het prachtige "De Koel" bezocht, was een thuiswedstrijd tegen Haarlem, als ik me niet vergis op de laatste dag van het seizoen. Haarlem won, en terecht. Al was het maar omdat er bij Haarlem één speler meespeelde, die toen al het eerstedivisieniveau ver ontstegen was.
In de daarop volgende jaren bleef ik VVV bezoeken. Het roodwit werd vervangen door het geelzwart, de FC ging eraf en het werd VVV-Venlo. Maar het was en bleef mijn VVV. Twaalf jaren seizoenskaart bij Vitesse kunnen dat niet ongedaan maken. Zelfs als Vitesse thuis verlies van NEC is mijn weekend goed als VVV vervolgens wint. Altijd voor de underdog.
Volgend jaar wordt Vitesse kampioen. Althans, dat is de bedoeling. Laatst had ik een nachtmerrie daarover. Vitesse moest winnen in de laatste wedstrijd, thuis, tegen het tegen degradatie vechtende VVV. Vitesse won, werd kampioen en VVV degradeerde. En terwijl de Arnhemse aanhang in het stadion feestvierde, sloop ik bijna huilend naar buiten. Er was geen reden voor feest. De underdog had verloren, al was het dan van de club waar ik al dertien jaar een seizoenskaart van had.
Ik ben voor de underdog. Want niets is mooier dan de sportprestatie die je niet verwacht. Het zilver van Jan Ykema in 1988, het goud van Gerard van der Velde. De 1-6 bekerwinst van Wageningen bij PSV of de zege van RKSVN in de beker tegen RFC. Ik ben voor de underdog, omdat daar de mooiste herinneringen aan kleven. Zoals "De Koel" die als het er echt om ging niet uitverkocht kon raken, want tussen de struiken kon je ook staan. Zoals Jeu Sprengers die ooit antwoordde op de vraag wat er zou gebeuren als VVV (ergens eind jaren tachtig doorgedrongen tot de halve finale KNVB-beker) Europees voetbal zou halen, zei: "Als dat gebeurt, verontschuldigen we ons eerst bij onze supporters en zullen zeggen dat dat toch echt niet de bedoeling was. En vervolgens worden we heel erg dronken, want dat zal nooit meer gebeuren." Een of twee jaar lager, toen VVV op degraderen stond, vroegen ze hem of er al paniek in Venlo was. Waarop Sprengers zei: "Paniek? We raken alleen in paniek als het bier op is."
Dat zijn uitspraken van de underdog. Maar het zijn ook de uitspraken die de sport mooi maken. En daarom is het jammer dat Ajax weer kampioen wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten