Vandaag werd ik gebeld door iemand van omroep Gelderland. Wat hij precies wil, is me nog niet duidelijk, maar in elk geval: het gaat over dienstweigeren. Via Google was hij bij mij terecht gekomen.
Als ik de term dienstweigeren aan personen zou moeten koppelen, dan zou ik zelf zeker niet in de top 25 staan. Sterker nog: de top 100 zou ik ternauwernood of zelf niet halen. Maar via Google kom ik blijkbaar wel boven drijven. Dat vind ik prima. Ik heb niet gediend om mijn vaderland te verdedigen. Mijn vader had immers geen land. En zo begint mijn werkende leven in mijn Linkedinprofiel waar het begon: bij de Vereniging Dienstweigeraars. Over die mooie tijd schreef ik een klein jaar geleden nog een blog, toen ik ontdekte dat jongere mensen geen idee meer hebben waar ik het over heb.
Hoewel ik zeker niet trots ben op alles wat ik in het verleden heb gedaan, ben ik wel nog steeds trots op het feit dat ik geweigerd heb om te leren anderen te doden. Dat ik geweigerd heb om mee te werken aan de oorlogsmachine die zo veel leed heeft gebracht. Dat ik stond voor mijn principes en gedachten, zaken waar ik nog steeds voor sta, al merk je het niet meer dagelijks.
En toch was ik maar een kleine jongen. Totaalweigeren, wat de echte kerels deden, dat durfde ik niet. Het vooruitzicht om 9 maanden de bak in te gaan, was voor mij onverdraaglijk. Evenmin was ik de grote actievoerder die stad en land bewoog om het anders te doen.
Maar tegenwoordig word je niet gevonden op je daden uit het verleden, maar op je vindbaarheid in Google. En omdat ik vindbaar ben als dienstweigeraar, word ik benaderd. Dat zegt meer over deze tijd, over zoeken, over Google, dan over mij als dienstweigeraar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten