Mijn verleden op Facebook

Ik ben historicus. En als historicus hecht ik dan ook aan een betrouwbare weergave van de werkelijkheid, voor zover geschiedenis ooit betrouwbaar kan zijn. Bovendien heb ik een klap van de Collingwoodiaanse school meegekregen. Die visie van Collingwood op geschiedenis als wetenschap was dat dit het "heropvoeren van andermans gedachten in eigen geest" was.

Met social media heb ik me nog nooit druk gemaakt over het verleden. Maar de nieuwe tijdlijn van Facebook dwingt me er wel toe. Want een groot deel van mijn leven lijkt op Facebook een volkomen inactief gebeuren. Ik ben geboren, afgestudeerd en een paar keer van baan veranderd. En dat is het, want dat zijn de enige "levensgebeurtenissen" die Facebook van me kent. Een saaie pief dus, die van de wereld niet meer heeft gezien dan Nederland en Hongarije (ja, sinds wanneer kunnen we inchecken op Facebook: sinds afgelopen jaar toch?).

Maar als historicus wil ik mijn eigen leven er completer op hebben. En daarom ben ik vandaag begonnen met het toevoegen van mijn verre reizen. De laatste reis, in 2001 van Beijing naar Kathmandu, dwars door Tibet, als eerste.

Hierbij stuitte ik allereerst op het probleem dat je van Facebook wel ergens geweest mag zijn als "reiziger", maar dat je - tenzij ik iets mis - maar naar 1 plaats tegelijk kunt reizen. De gemaakte reis kent Facebook dan ook nu als een heel stel reizen, waarbij elke plaats een afzonderlijke reis is. Het tweede probleem is dat ik per plaats maar 1 foto mocht toevoegen. En dat zou bijvoorbeeld Beijing toch echt te kort doen. Een probleem dat eenvoudig oplosbaar is, door verschillende locaties in een plaats apart toe te voegen:

Plein van de Hemelse vrede: aan de kleur van het petje herkent men de groep.

Prullenbak in stijl in de verboden stad

Klooster Labrang

Nadat dit probleem getackeld was, stuitte ik op probleem 3. Want ik kan alleen plaatsen op de kaart toevoegen als de plaatsen al bestaan. En dat gold wel voor de Verboden Stad en het Plein van de Hemelse vrede, maar niet bijvoorbeeld voor het klooster in Labrang. De optie dan is om zelf een Facebookpagina met adres te maken. Een pagina met adres is immers een plek waar je in kunt checken, en wat we al wisten over inchecken met de mobiele telefoon geldt dus ook voor inchecken "achteraf". Vol goede moed begon ik met het maken van de eerste pagina. Om al snel te ontdekken dat, zodra we de binnenlanden van Chinees Tibet en Tibet introkken, op plekken kwamen die Facebook allemaal nog niet kent (mogelijkheden voor de marketeers!). En om mijn eigen profiel niet te vervuilen met allemaal nieuwe pagina's voor al die wonderschone Tibetaanse dorpen en kloosters (die eigenlijk stuk voor stuk een pagina waard zijn), heb ik het aantal plaatsen van de reis maar wat verkort en soms voor een wat creatieve oplossing gekozen (zo lijkt het nu alsof ik op de Mount Everest ben geweest, terwijl ik het basiskamp aan Tibetaanse zijde natuurlijk meer dan hoog genoeg vond).

Uiteindelijk zit mijn eerste reis "erin". Met foto's uit die tijd: analoog genomen met een oude, vertrouwde Canon-spiegelreflex die ik zo uit het album met de Iphone gefotografeerd heb. Want ja, voor fotografische kwaliteit hoef je niet op Facebook te zijn.