Vanaf ergens midden jaren '90 chat ik. Waar het begonnen is, weet ik niet meer precies. Maar ik herinner me in elk geval nog wel de Compuserve-omgeving, een besloten deel op het WWW, waar je met andere Compuserve-internetters in contact kon komen. Het waren bijzondere tijden. Via de chatmodules van Compuserve chatte ik met gebruikers uit de hele wereld. Anoniem, althans, dat dachten wij. Later kwamen allerlei andere omgevingen. Chatcity, dat was er ook zo een. Omgevingen waarbij je nog steeds de programmatuur moest downloaden. Het chatten via de (java-applicaties in de) browser moest nog uitgevonden worden. Later kwamen applicaties als ICQ. Dat was in het begin wel heel bijzonder, chatten via zo'n platform. Dan gaf je toch een stukje privacy op, dacht je. Het direct met elkaar contact leggen, kunnen zien of iemand online is... Als je dan iemand toevoegde was het toch zoiets als twee kinderen die elkaar voor een verjaardagsfeestje uitnodigen.
De chatapplicaties werden geavanceerder. MSN deed zijn intrede. En van zuiver vrijetijdsgebruik werd het contact via de chat ook steeds meer "niet-privé". Ik herinner me nog dat ik een jaar of vijf geleden een computerpracticum gaf. Een studente had MSN open staan. Ik maakte daar een opmerking over en toen kreeg ik als reactie: "Ja maar ik werk samen met x, zij zit thuis te werken aan onze opdracht en via MSN overleggen we met elkaar". Oops. Ik voelde me even heel erg oud. MSN-en over de studie...
Chatten doe ik nog steeds, zei het minder dan pak hem beet tien jaar geleden. En soms kom ik op bijvoorbeeld MSN nog eens iemand tegen waarvan ik, en hij of zij, denkt: wie is dat nu. Want de optie om notities op te slaan... die heb ik nooit gebruikt. Daarvoor is chatten voor mij altijd een te vluchtig medium geweest. Chatten, dat doe je voor een paar avonden, om iemand te leren kennen die je niet kent, en die je eigenlijk ook niet verder wilt leren kennen. Want om iemand echt te leren kennen, dan ga je de kroeg wel in (of sinds we kinderen hebben: samen met de kinderen naar de dierentuin). En dus ben ik de meeste chatcontacten al lang vergeten, zelfs die contacten waarmee ik soms avonden heb gechat over het leven, het werk, de toekomst van de aarde, het feit dat tijd niet bestaat, computers, kinderen en zelfs de liefde. Maar de contacten waren altijd vluchtig en verdwenen met de snelheid waarmee ze kwamen. Soms waren het er veel, gingen verhalen en beelden door elkaar lopen, vertelde ik drie keer hetzelfde verhaal en las ik even vaak hetzelfde.
Mieke heeft dat chatten heel lang overgeslagen. Maar sinds een paar maanden is zij volop bezig. Modern chatten, zou je zeggen. Maar Mieke heeft een hele handige truc bedacht: een schriftje. En tijdens het chatten schrijft ze in het schriftje dingen op over de mensen waar ze mee chat. En dat vind ik nu zo heerlijk SoMe-modern: schrijven in een schriftje. Maar, ik moet eerlijk zeggen, het werk wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten