GroenLinks heeft een lijsttrekkersprobleem. Of in elk geval iets wat daar op lijkt. Het bestuur gaat er op een prachtige wijze mee om. Een manier die mijn gedachten doet teruggaan naar, ik meen, 1989, maar ik kan er een jaartje naast zitten.
GroenLinks was in wording, maar voor zover mijn herinnering strekt, deden in Nijmegen PPR, PSP en CPN nog onder de naam Radicaal Links mee aan de gemeenteraardsverkiezingen. Over de wijze waarop de lijst tot stand moest komen en de manier waarop de lijsttrekker gekozen moest worden, was veel gesteggeld. Maar uiteindelijk kwam er een procedure, die inhield dat elk van de drie partijen een kandidaat naar voren zou schuiven en de gezamenlijke ledenvergadering uit deze drie kandidaten een keuze zou maken.
We, ik was in die tijd onder meer bestuurslid van de PPR, waren blij dat we een procedure hadden kunnen bedenken die in elk der partijen een meerderheid kreeg. Dat was nog niet zo eenvoudig. Zo was er een CPN-lid die zei "Samenwerken met PPR en PSP? Dat nooit. Die waren fout in de oorlog." En op de reactie dat de PPR en PSP in de oorlog nog niet bestonden, antwoordde het lid: "Maar als ze hadden bestaan, dan waren ze fout geweest".
De koude oorlog was zo ongeveer voorbij, maar ook nog diep in het geheugen. De Piersonaffaire dreunde ergens nog na in de harten van veel linkse Nijmegenaren. En PPR, PSP en CPN gingen gezamenlijk de verkiezingen in.
Drie kandidaten waren er. De CPN schoof de enige vrouw van de drie naar voren. En die maakte, alleen al daarom, een goede kans. De zaal was goed gevuld, en als bestuur (ik zat ook in het bestuur van Radicaal Links, met van elk van de partijen twee vertegenwoordigers) was lichtelijk nerveus. Elke kandidaat kreeg even de tijd om zichzelf te presenteren.
De CPN-kandidate kwam aan de beurt. En haar presentatie was bijzonder. Zij trok zich terug als lijsttrekkerkandidaat en gaf een steunverklaring voor de PSP-kandidaat. Ik was met stomheid geslagen. Hoezo, een overeenkomst waar we maanden over gepraat hadden? Hoezo, elke partij levert een kandidaat. De schorsing van de vergadering leverde weinig op. Het was duidelijk dat PSP en CPN gemene zaak gemaakt hadden. Het ging mij niet om de PPR-kandidaat, ik vond de kandidaat van de CPN beter, en de kandidaat van de PSP misschien ook wel. Het ging om de procedure, de afspraken.
De ledenvergadering liet het toe. Diezelfde nacht nog ben ik opgestapt. Omdat dit in mijn ogen echt niet kon. En vanaf dat moment heb ik nooit meer geaarzeld om GroenLinks te stemmen. De democratie was ver te zoeken.
Natuurlijk, de situatie nu is niet vergelijkbaar en geheel anders. Maar ik moest er wel aan terugdenken. Het zal de partij wel weer zetels kosten. Ach dat is misschien niet zo raar. Want samenwerken met de CPN? Dat moet je nooit doen. Die waren fout bij het samenstellen van de lijst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten