"We gaan Europa in"

"We gaan Europa in." Voetbalsupporters van de winnende club zingen het, meestal rond de tijd dat de gemiddelde Nederlander zijn zomervakantie boekt. Maar daar waar die gemiddelde Nederlander een mooi plekje in Frankrijk of Spanje zoekt en boekt, mag de voetbalsupport zich verheugen op een reisje richting barre gebieden in de Oekraïne, Letland of, als het meezit, Malta. Het is maar de vraag of je daar gelukkig van moet worden.

Voetbalsupporters worden dat wel. Die gaan graag naar de uithoeken van Europa. Het kan ze eigenlijk niet bar genoeg zijn. Dat is niet zo vreemd. In Nederland leren supporters immers om te gaan met de barre omstandigheden van uitwedstrijden. Met een verplichte bus opeengepakt naar een stadion waar je in een hok wordt gestopt waar je het veld nog net kan zien, maar het voetbal nauwelijks kan volgen.

Het moet wel heel raar lopen, wil Vitesse na tien jaar afwezigheid niet  Europa ingaan. En dus ben ook ik blij. Niet omdat ik me verheug op dat reisje naar voor-Siberië (dat ik overigens zeker aan me voorbij zal laten gaan). Maar wel omdat er na 10 jaar pijn lijden eindelijk weer eens iets te vieren valt. Al is het een schamele zevende plaats, iets waar we 12 jaar geleden het bed niet uitkwamen, met een ticket voor de voorronde van een Europees cupje.

En tegelijkertijd ben ik diep teleurgesteld. Daar waar ik had gehoopt dat we zondag met de ca. 11.000 echte fans die de afgelopen 10 jaar Vitesse zijn blijven steunen een feestje hadden mogen vieren, daar gaat de club nu voor een vol stadion door kaartjes weg te geven bij boodschappentassen en fietsen. En dus zitten we zondag niet met de echte fans bij elkaar, maar worden we omgeven door gelegenheidsaanwezigen die de clappers prachtig vinden, die met die rare servetten gaan zwaaien en die met open mond naar Hertog kijken.

Het had zo mooi kunnen zijn. Eindelijk een feestje met de echte supporters onder elkaar. Maar Vitesse moet het weer verknallen. Jammer.