De laatste keer opvang

Vandaag zijn Jurre en Ayte voor de laatste keer naar de opvang geweest. Als het goed is tenminste, want ik hoop dat de nachtopvang in het oude Stedelijk Gymnasium, waar ik ooit nog eens gewerkt heb, tegenover het oude postkantoor in Nijmegen, een plek is waar ze nooit zullen komen.

Zoals bijna ieder kind van werkende ouders, ging Jurre toen hij drie maanden was voor het eerst naar de dagopvang. Bij Nannies, in de Keplerstraat in Nijmegen, recht tegenover ons toenmalige huis. Handiger kon niet, het waren nog geen vijftien meten van deur tot deur. Beter kon wel. Nannies was een jong kinderdagverblijf dat dusdanig snel groeide, dat we vaak het idee hadden dat de leidsters waar we Jurre 's ochtends bij achter lieten 's middags al verkast was naar weer een andere vestiging. Maar de eerste vijftien maanden van zijn opgevangen leven, heeft Jurre daar wel doorgebracht.

Onze verhuizing naar Elst in 2003 leidde er natuurlijk toe dat we een ander dagverblijf moesten vinden. Niet alleen voor Jurre, maar ook voor Ayte die zich toe nog heerlijk in mama's buik aan het ontwikkelen was. We zochten en vonden een plek bij de SKAR. Maar nog voor de opvang daar inging, kwamen we in contact met een net nieuw opgerichte kinderopvang in Elst, De Kikkerkoning. We waren meteen enthousiast. Zo enthousiast dat we de opvang bij de SKAR opzegden, de opzegtermijn niet in acht namen, de boete voor vervroegd opzeggen betaalden en Jurre vanaf onze eerste dag in Elst naar De Kikkerkoning, in het oude politiebureau aan de Stationsstraat, brachten.

Wat ons aansprak in De Kikkerkoning was het gebouw, de visie, de voorgenomen activiteiten en de mix in de leiding: niet alleen maar jonge meisjes, vers van de opleiding, maar ook zeer ervaren leidsters. En 's ochtends stond de koffie klaar. Menig kopje heb ik daar gedronken met Lilian, een van de oprichtsters, als ik Jurre en later ook Ayte, bracht. Het was een bijzondere tijd, waarin Jurre in het begin op woensdagmiddag zo'n beetje als enige zijn uren op De Kikkerkoning doorbracht.

De kinderen werden ouder, en Jurre ging van dagopvang naar BSO, die toen ook nog in hetzelfde gebouw was gevestigd. Maar wel in ruimtes waar tal van activiteiten mogelijk waren. En wat niet op de locatie kon, werd erbuiten georganiseerd. De kinderen zaten niet stil, en zeker ook niet binnen. Uitstapjes, zowel educatief als ontspannend, waren zeker in de schoolvakanties aan de orde van de dag.

Nadat ook Ayte de overstap van dagopvang naar BSO had gemaakt, verhuisde de BSO, toen onder de naam "Het Strand" naar een oud fabriekspand bij ons de wijk. Een gouden zet. Want welke BSO heeft een binnenzandbak van misschien wel honderd vierkante meter? Waar kun je op de BSO binnen waveborden of trampolinespringen op echte grote trampolines? Zeker in het begin vonden de kinderen het fantastisch.

Maar met het ouder worden, nam de tegenzin toe. Eigenlijk niet eens omdat ze de activiteiten zo vervelend vonden of vinden. Want er werd volop gevoetbald, en welk kind vind het nu niet leuk om, zoals vorige week nog, op een BSO-dag te gaan kanoën? Maar opvang is wel opvang, en beperkt ze in hun mogelijkheden om vriendjes op te zoeken en over straat te struinen. En daarom werd de BSO steeds minder populair. Ze zullen hem nog gaan missen.

Mij rest niets anders dan De Kikkerkoning en Het Strand te bedanken voor de geweldig goede zorgen voor onze beide jongens en vooral ook voor de talloze interessante en actieve activiteiten die ze hebben georganiseerd.