Een paar weken geleden was het me al opgevallen. De knoop van mijn leren jas zat er weer aan. Die knoop was er al een hele tijd af, ik had een keer geprobeerd om hem eraan te zetten maar na twee dagen was het al weer mis. "Je moet er een keer mee naar de schoenmaker", zei Mieke. Maar ja, als ik zoiets moet... dan wordt het Sintjuttemis. Ik had me de vraag wel gesteld hoe die knoop er nu ineens aan kwam, en dacht dat Mieke het misschien toch een keer zelf had geprobeerd of er in een onbewaakt moment zelf mee naar de schoenmaker was gegaan, maar om de een of andere reden kwam het er niet van om het haar te vragen.
Toen ik vandaag bij mijn ouders de jas van de kapstok wilde halen, lukte het in eerste instantie niet. Het lusje van de jas was ook kapot, zoals alle lusjes bij mij (een familiekwaal, "waar bij jullie een gaatje zit zit bij ons een lusje", zei een kind ooit tegen mijn moeder toen hij aan een keukenhanddoek zijn handen droogde). Bij gebrek aan een lusje was ik gewend om elke jas over de knopt van de kapstok heen te hangen. Een zo gehangen jas trek je er zo vanaf. Maar dit keer lukte dit met mijn jas, die door mijn vader was opgehangen, niet. Toen ik de jas er uiteindelijk af had, bleek dat net als de knoop het lusje gemaakt was. En hoewel die knoop nog aanzetbaar leek, is het maken van een vakkundig door mij gesloopt lusje toch een ander verhaal.
De jas is identiek aan de mijne, maar het is de mijne niet. Waar en wanneer de omwisseling heeft plaatsgevonden weet ik niet, maar het zal een maand of zo geleden zijn. Toen wilde ik op een avond een pakjes sigaretten uit de jas halen, en bleek de jaszak leeg. En dat maakt het verhaal pas een verhaal.
Want ongetwijfeld is mijn jas verruild met die van een man die net een half jaar gestopt was met roken. Na lang aandringen van zijn vrouw eindelijk een tijd nicotinevrij. Een man die per ongeluk met mijn jas naar huis ging, waar zijn vrouw het pakje sigaretten vond. Dat is ook niet zo vreemd want mijn jas ruikt naar rook, en waar rook is...
Woedend was die vrouw op de man. En niet zozeer omdat hij, blijkens mijn pakje Camel in mijn jas die de zijne leek, weer rookte. En zelfs niet omdat hij stiekem rookte. Maar dat hij een knoop van de jas had getrokken en het lusje kapot had gemaakt om te doen of het niet zijn jas was, ja dat kan ze hem nog steeds niet vergeven.
En dus hoop ik dat ik met deze blog een huwelijk kan redden. Want die leren Setpointjas met dat pakje Camel in de zak, die is van mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten