Ineens zie ik hem naast me liggen: de laatste VPRO-gids. Los geschreven overigens, als VPRO gids. Ik dacht dat het met streepje was. Al ben ik niet uit de tijd van V.P.R.O. met puntjes. Ik ben van daarna.
Mijn ouders hadden de VPRO-gids al. Dat was in het katholieke Midden-Limburg een bijzonderheid, zeker in de jaren '70. Opgegroeid ben ik met dat ding. Achterwerk. Ik heb het zien komen, vanaf het allereerste moment. En tientallen jaren was ik een trouwe lezer.
Ook zelf heb ik mijn achterwerkbijdragen mogen leveren. Anoniem natuurlijk. Want dat hoort zo. Mijn laatste bijdrage was toen ik een jaar of 20 was. Ik studeerde, woonde op een studentengang in Nijmegen, waar we uiteraard ook de VPRO-gids hadden. Naast de Volkskrant, het NRC en het eveneens gemeenschappelijke WC-papier.
Ik reageerde toen op een stukje van iemand die naar een Kibboets wilde gaan. Dat Kibboets-idee sprak me in die tijd wel aan, maar niet in de staat die de Palestijnen onderdrukte. Daarover ging mijn reactie. Half joods Nederland kreeg ik over me heen. Een paar weken later belde de postbode aan en ik kreeg een doos met letterlijk 100-den brieven van mensen die boos op me waren. Helaas heb ik ze niet bewaard, er zaten zelfs reacties van bekende Nederlanders tussen. Ik werd uitgemaakt voor alles dat erger is dan Adolf Hitler, terwijl ik weinig meer had gedaan dan me verzetten tegen de bezetting van Palestina. Wat ik toen schreef, dat weet ik nog wel, zou nu iedereen, enkele extremisten daargelaten, normaal vinden. Mooi was overigens de reactie van de oorspronkelijke briefschrijver: dat hij toch maar niet naar een Kibboets ging. Hij ging iets doen om de Palestijnen te helpen.
De VPRO-gids. Achterwerk. De eerste is er mijn hele leven geweest. De tweede niet, maar vanaf het eerste begin van Achterwerk, was ik er wel. Een vage herinnering zegt dat voor Achterwerk als Achterwerk begon er een aantal weken een soort vervolgverhaal achterop de - toen nog niet vierkante - gids stond. En nu is het afgelopen. De laatste gids, de dubbeldikke kersteditie, ligt naast me.
Televisie kijk ik al jaren nauwelijks meer. Nauwelijks schrijf ik, en dat betekent afgezet tegen normale begrippen, niet. Ik haal het uur per week denk ik niet, afgezien van het uurtje dat ik op zondag voor mijn kinderen veins Studio Sport te kijken. De gids las ik desondanks nog jaren. Tot ik merkte dat ik echt te oud werd voor Achterwerk, omdat ik met de vijfde 7-jaarscyclus bezig leek. De redactionele artikelen las ik evenmin meer en de programmainformatie, die was al vijftien jaar overbodig.
En daarom hebben we de gids opgezegd. Ben ik zelfs helemaal geen lid meer van de VPRO, ik, die nog jaren een tientjeslidmaatschap had naast het abonnement dat op naam van mijn vrouw stond. Misschien is het wel het definitieve einde van een tijdperk. Het tijdperk TV. Geen gids meer, geen lidmaatschap. De lang vervlogen herinneringen aan Koot en Bie, aan Theo en Thea, aan Wim Kaiser en Jiskefet.
Terwijl ik dit schrijf, besef ik dat mijn kinderen dit nooit zullen begrijpen. Voor hen is de TV een combinatie van Disneychannel, een scherm voor de WII en het afspeelapparaat voor de Apple TV. De VPRO, het zegt hun net zo min iets als Wilde Ganzen. Of we er nu puntjes tussen zetten of niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten