Geen identiteit? Verbod op contact docent-student in social media in Missouri

In Missouri zijn ze helemaal gek geworden. Contact in de social media tussen studenten en docenten zou verboden moeten worden. Wie de link leest, ziet dat ze er in Missouri geen kaas van gegeten hebben.
Ik stip een paar zaken aan:

•  Docenten mogen wel een fanpagina openen die studenten mogen liken? Moeten studenten dan fan worden van al hun docenten? Ik wil best een fanpagina met fans, maar niet als dat fan worden een vorm van gedwongen winkelnering wordt voor alle studenten.
• Hebben ze in Missouri al van groepen en lijsten gehoord? Waarschijnlijk niet. Die beide opties bieden immers goede mogelijkheden voor contacten tussen docenten en studenten op Facebook.
• Hoe gaat het straks met Google+? Gaan ze in Missouri cirkels voorschrijven die wel en die niet mogen? Worden onze cirkels dan gecontroleerd op naam en aanwezigheid?
• En wat gebeurt er straks als een student een docent volgt op Twitter (of omgekeerd)? Mag dat dan wel nog, of niet?

Eigenlijk zou ik me nu heel erg boos moeten maken. En zou ik een hele lange boze blog moeten schrijven. Maar dit wordt de kortste blog die ik ook geschreven heb. Omdat de idioterie in Missouri niet meer waard is dan dat ene woord: idioot.

www.cluitmans.nl

Update: "Google+-cirkels" in Facebook

Eerder beschreef ik al hoe je door middel van lijsten in Facebook statusupdates etc. kunt delen met een beperkte groep van je vrienden. Net zoals de cirkels in Google+. Wat ik nog niet door had, was dat je ook de lijsten kunt gebruiken om een selectie in de tijdlijn te maken.
 
Kies in het nieuwsoverzicht niet voor de optie "belangrijkste nieuws" maar voor "meest recent". Klik vervolgens op het pijltje rechts ervan. Een lijst die je hebt gemaakt verschijnt nu naast de standaardkeuzeopties, zoals "meest recent", "statusupdates" etc. Controleer trouwens bij opties bewerken in hetzelfde menu ook even je instellingen: heb je gekozen voor "alle vrienden" of alleen voor degene met wie je het meest contact hebt (is de standaardoptie).

De cirkel is nu rond in Facebook....

De identiteit van: Come on Eileen

Mijn drumleraar luisterde even en zei: "Dat is te moeilijk voor je". Hij legde uit waarom en helemaal begrepen heb ik het nooit, maar het had iets met het ritme te maken. In elk geval was dat een grote teleurstelling die mijn imposante drumcarriere in wording geen goed heeft gedaan. Want "mijn" liedje kon ik voorlopig niet leren drummen.

Mijn liedje is Come on Eileen van Dexys Midnight Runners. En let op als je het luistert. Er zijn versies in omloop die om de een of andere reden niet beginnen met de vioolintro. Die versies zijn het luisteren niet waard. Hoe belangrijk die intro voor het nummer is, zie je bijvoorbeeld hier.Een nummer met een bijzondere, moeilijk verstaanbare, tekst. Het vertalen daarvan is een mooie uitdaging.

Hoewel het nummer in zijn origineel onverslaanbaar mooi is, zijn er toch meerdere covers gemaakt die het luisteren meer dan waard zijn. Mijn favoriet is (uiteraard zou ik bijna zeggen) de versie van Save Ferris , al mag die van Hermes House Band natuurlijk niet ontbreken.

Op Youtube zijn echter meer interessante (en niet altijd even goede) covers te vinden. Deze is wel lachen.
Of deze, niet meer om te lachen maar ronduit dramatisch. En Nederlandse feestbands zoals de Nooduitgang mogen van mij alles coveren, maar niet zo.

Gelukkig kan het ook anders. Wat te denken van een echte vioolversie? Maar de allermooiste blijft toch wel de versie van Badly drawn boy. Bijna net zo mooi als het origineel.

De identiteit van die andere social media (2): Diigo

Ik zal het maar meteen bekennen: Op Diigo.com ben ik in het geheel niet sociaal. Sterker nog, ik heb vanavond pas voor het eerst enkele vriendenverzoeken gedaan. Vier om precies te zijn, want precies vier van mijn sociale mediacontacten hebben eveneens een Diigo-account. Dat zijn er niet veel, maar het aantal gebruikers van Diigo is ook beperkt. Evenals zijn grotere broertje Delicous.com komt de site niet voor in het lijstje op http://social-networking.findthebest.com/. Op Quantcast wordt het aantal gebruikers uit de Verenigde Staten ruwweg op 50.000 per maand geschat. Een schatting van de rest van de wereld is er nog niet. Volgens diezelfde site zou Delicious.com dan zo'n vijf keer zo groot zijn.

Diigo is een "social bookmarking network", wat wil zeggen dat je webpagina's kunt bookmarken door er je eigen trefwoorden aan te geven. Die optie is ook "stand alone" de moeite waard. Daar waar veel mensen nog de favorietenknop in de browser gebruiken, gebruik ik de bookmarkfunctie in de Diigo-toolbar in mijn browsers. Diigo geeft zelf een aantal suggesties voor trefwoorden en je kunt je eigen toevoegen. Handig is dat Diigo standaard de laatst gebruikte trefwoorden als optie geeft, zodat je als je op een bepaald onderwerp aan het zoeken bent deze trefwoorden telkens met één klik kunt toevoegen. Daarnaast kun je onder meer tekst markeren op de webpagina's die je bookmarkt, kun je met de capture-optie een uitsnede uit een pagina maken en kun je je eigen commentaar middels "comments" toevoegen.

Op Diigo archiveer ik mijn eigen surfgedrag. Of het nu zoeken is naar interessante links voor een lessenserie over de speltheorie, links naar sites en blogs over social media die ik eerst in Twitter als "favoriet" heb aangemerkt of een vakantiebestemming. Alles wat ik het onthouden waard vind, bookmark ik op Diigo. Door vervolgens naar Diigo.com te gaan, in te loggen (uiteraard via een Facebook-login) en vervolgens te zoeken op mijn eigen trefwoorden, vind ik alles snel terug.

Maar Diigo is een social medium. En hoewel ik er geen "vrienden" heb, maak ik er dankbaar gebruik van. Want bij het bookmarken kun je kiezen tussen private en public en elke bookmark die op public staat, kan iedere gebruiker op het trefwoord terugvinden. Tussen deze twee uitersten biedt Diigo ook de mogelijkheid om te zoeken via "network" en "groups". Door het nog geringe aantal gebruikers is het aantal treffers dat zoeken in de public-Diigo oplevert nog vaak beperkt en wisselend van kwaliteit (alhoewel bijna als vanzelfsprekend beter dan platweg googlen). En daarom is deze blog ook een beetje een oproep om meer mensen aan het Diigo-en te krijgen.

Diigo is naar mijn mening een uitstekende site om in te zetten voor onderwijsdoeleinden. Studenten die samenwerken kunnen, net als de docent, interessante sites bookmarken en delen, bijvoorbeeld door samen in een groep te gaan zitten. Diigo biedt hierin veel meer eenvoud en flexibiliteit dan de meeste elektronische leeromgevingen en maakt het bovendien mogelijk om op eenvoudige wijze samen te delen met studenten en docenten van andere onderwijsinstellingen. Door de mogelijkheid om commentaar toe te voegen, maakt Diigo ook interactie goed mogelijk.

Bij al mijn enthousiasme ook een tweetal minpuntjes. Allereerst is de Iphonetoepassing wat minder. Via de Diigo-app kan ik alleen lezen in mijn bookmarks. Bookmarken kan, maar is omslachtig. Vandaar dat ik Diigo vooral vanachter de laptop gebruik.

Daarnaast ontdekte ik vandaag dat het (nog?) niet mogelijk is om afzonderlijke posts op Google+ te bookmarken. Een van de sterke punten van Google+ is dat elke post een eigen URL heeft. Maar als ik die URL op Diigo wil bookmarken, verdwijnt deze en wordt alleen plus.google.com gebookmarkt. Dat is jammer, al weet ik nog niet of dat gebrek aan de Diigo-kant zit of dat Google een bescherming heeft ingebouwd. Hopelijk is het een kwestie van weken voor het bookmarken van de afzonderlijke Google+-updates mogelijk is.

Maar al met al is Diigo een site die meer gebruikers verdient. Ik hoop je er dan ook snel te zien!

De identiteit van Google Plus (3)

In de kop tik ik Google Plus, alleen omdat ik dat een week geleden nog tikte. Ondertussen is het voor mij Google+ geworden, een verandering die minder te maken heeft met een besparing op het aantal gebruikte bytes dan met een toenemende toenadering van mijzelf tot het nieuwe sociale netwerk van Google, dat overigens misschien wel helemaal geen sociaal netwerk is. Ik heb er al eerder naar verwezen, maar aan wie zich een beeld van het "project" Google+ wil vormen, is deze link naar Frankwatching aan te raden.

Maar voor mij is Google+ vooralsnog geen "project" maar een sociale netwerksite. Met zijn eigen kenmerken en karakteristieken, maar op het eerste gezicht niet wezenlijk verschillend van Facebook of Linkedin. Op het eerste gezicht, want na enkele dagen wat intensiever gebruik, merk ik toch dat er bij - in elk geval bij de eerste generaties - gebruikers andere mechanismen spelen dan op Facebook of Linkedin. Mechanismen die natuurlijk deels zijn ingegeven door de manier waarop Google+ is opgebouwd.

Een wezenlijk verschil tussen Facebook/Linkedin en Google+ is de manier waarop contacten ontstaan. Zoals bekend kun je op Facebook en Linkedin iemand toevoegen en als die ander het bevestigt, ben je contact van elkaar. Facebook en Linkedin waarschuwen ( "voeg alleen maar iemand toe die je echt kent") tegen het toevoegen van onbekenden en zijn daarmee sites die gericht zijn op het onderhouden van contacten, niet op het ontstaan van nieuwe contacten. Nu gebeurt dat laatste wel (in mijn geval vooral op Facebook), als ik bijvoorbeeld met "vrienden van vrienden" aan de praat raak naar aanleiding van een post van een wederzijdse vriend. Zelf ben ik dan vrij gemakkelijk in het uitnodigen op Facebook (en meestal wordt dat ook wel gewaardeerd). Toch is het aantal Facebookvrienden dat ik niet (soms: in een zo grijs verleden dat ik me er niet meer bewust van ben) uit RL ken, beperkt in verhouding tot mijn totale aantal contacten. Eenzelfde kan ik ophangen voor Linkedin.

Op Google+ werkt het fundamenteel anders, meer zoals op Twitter. Je gaat iemand volgen en iemand kan je terugvolgen. Dit heeft gevolgen voor je tijdlijn, wat je eenvoudig kunt weergeven of "wat" complexer. Maar net als op Twitter, bepaal je in Google+ zelf of je iemand wil volgen en bepaalt die ander dan wel of hij je wel of niet wil terugvolgen. Dat heeft geleid tot een aardige mengelmoes aan Google+ contacten (hieronder versta ik dan even de mensen die ik volg en die mij ook volgen), waarbij het meest opvallende is dat de meest actieve contacten de nieuwe contacten zijn die ik alleen van Google+ ken. Het grote verschil met Twitter daarbij is dat ik in Google+ sneller geneigd ben om de interactie te zoeken met een "onbekende".

En daar zit voor mij ondertussen echt een potentiële meerwaarde op Google+. Als Google+ inderdaad ook de toekomstige gebruikers blijkt te stimuleren in het aangaan van contacten met onbekenden die je ontdekt omdat je bijvoorbeeld een interesse (privé of zakelijk) deelt, dan geeft het door het gebruik (dat vanuit de technische mogelijkheden gestimuleerd wordt) eindelijk echt vorm aan een digitaal sociaal netwerk. Een netwerk waarbij de vraag of je iemand in RL kent niet meer relevant is (hooguit relevant voor de kring waarin je iemand plaatst).

Mijn aanvankelijke scepsis over Google+ maakt steeds meer plaats voor enthousiasme. Dat komt op dit moment vooral ook door de wijze waarop Google+ door de gebruikers gebruikt wordt. Maar dat gebruik wordt wel gestimuleerd door de wijze waarop Google+ is ingericht.

De identiteit van die andere social media (1): Myyearbook.com

Over de grote drie (Facebook, Twitter en Linkedin) wordt voldoende geschreven. Google+ is een hype en in Nederland kunnen we om Hyves nog steeds niet heen. We kennen Youtube en Flickr, Foursquare rukt op. Maar er zijn nog vele andere sociale mediasites, in allerlei vormen en maten. Een leuk overzicht is te vinden op http://social-networking.findthebest.com/, waar op het moment van schrijven 27 sites genoteerd staan met meer dan tien miljoen gebruikers en nog eens 24 met tussen de één en de tien miljoen gebruikers. Inclusief de kleintjes registreert de site er momenteel 183 en ongetwijfeld is dat slechts een kleine greep (met name daar waar het om de kleintjes gaat, want bijvoorbeeld Hyves wordt bij de grote jongens wel degelijk genoemd). In elk geval is een beperkte definitie van social networking sites gebruikt, want datingsites bijvoorbeeld ontbreken in de lijst, terwijl datingsites naar mijn mening toch echt tot de sociale media gerekend moeten worden, gezien de definities die aan sociale media gegeven worden. In elk geval rechtvaardigt het aantal sociale mediasites een nieuwe ontdekkingsreis; een ontdekkingsreis naar die veel minder bekende sites die toch vaak meer gebruikers kennen dat het aantal inwoners van gebieden die de Europeanen "ontdekten" en veelal onder de voeten liepen in het vorige millennium. Een aantal van deze sites wil ik de komende tijd gaan verkennen en ontdekken, en hierover een blog schrijven. Niet zozeer de statistieken, maar vooral mijn persoonlijke ervaringen staan hierbij centraal.

Myyearbook.com

Volgens quantcast heeft myyearbook in juli 2011 zo'n 5,2 miljoen gebruikers. Het overgrote deel (zo'n 80%) komt uit de Verenigde Staten en van de Amerikaanse gebruikers is 2/3 vrouw. Ook staat bijna 2/3 qua opleiding geregistreerd als "no college". De site heeft een high schoolachtergrond, wat gezien de naam van de site niemand zal verbazen.

Nadat ik een profiel had aangemaakt en myyearbook zowel op de Android als Iphone had geinstalleerd, werd ik al snel geconfronteerd met een eerste functie van myyearbook: het matchen. Het bleek namelijk dat  ik "secret admirers" had. Ik mocht uit een aantal foto's raden wie mij heimelijk bewonderde en als ik het goed had, had ik als beloning een match. Nu waren die eerste secret admirers vooral Amerikaanse dames van een jaar of twintig, die in het algemeen gekleed gaan in bikini. Dat maakte het na twee, drie spelletjes wel heel gemakkelijk om uit het lijstje de juiste "admirer" te kiezen, merkwaardig genoeg was dat altijd de jongste, knapste en schaarst geklede van de mogelijke admirers. Aangezien je na de juiste keuze de admirer als vriend kunt toevoegen, had ik na een avondje myyearbook een behoorlijk imposante vriendenkring. Overigens reageerden al die "vrienden" met een zeer vriendelijke (maar erg standaard) uitnodiging om te komen chatten op yahoo-messenger (uitnodigingen waarbij in de tekst en met name in de yahoonaam het @angstvallig werd vermeden, wat duidt op een filter en blokkade vanuit myyearbook op voor hen onwelvallige berichten).

Myyearbook heeft naast die "secret admirer" (je kunt natuurlijk ook zelf iemand heimelijk bewonderen) ook de optie "Live feed". Live feed is een verzameling van statusupdates en posts van myyearbookers, die doet denken aan de bekende tijdlijnen van Facebook en Linkedin. Alleen kun je bij myyearbook niet alleen kiezen voor de optie "vrienden", maar ook voor "iedereen" of voor "dichtbij", waarbij je zelf aangeeft van wie (vriend of niet) je de updates wilt zien (bv alle Nederlanders of alle mannen van 31-40). De site biedt weliswaar de privacy-opties die we van Facebook en Hyves kennen, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld Facebook ben je op myyearbook niet afgeschermd voor wildvreemden tenzij je er voor kiest, en leert mijn ervaring me dat het ook de keuze van de meeste myyearbookers is om zich open en bloot voor de hele gemeenschap tentoon te stellen (overigens wel, zo leerde de eerste avond een Nederlands contact me, met inachtneming van de bekende Amerikaanse preutsheidsregels waarbij schaars gekleed mag, maar een halve naaktfoto meteen leidt tot een verwijdering van het profiel - wat iets zegt over het meekijkgehalte van de beheerders op de site).

In elk geval bood de optie "nearby" in de live feed mij de gelegenheid om eens te kijken of er ook Nederlanders op myyearbook zitten. En die zijn er ook. En mijn beeld is dat de Amerikaanse cijfers (2/3 is vrouw) ook voor de Nederlanders opgaan en ligt ook de leeftijdsverdeling hier vergelijkbaar: veel mensen van tussen de 35 en de 50 (waarmee het ten onrecht wel als "teensite" wordt aangeduid, zie de Amerikaanse demographics op http://www.quantcast.com/myyearbook.com.) Wat ik vervolgens ontdekte was dat de gemiddelde Nederlandse gebruik(st-)er een heel normaal social media gebruiker is, met een eigen Facebookprofiel en een normaal leven. En omdat je op myyearbook eerst vrienden wordt en dan mensen leert kennen (wat dat betreft is het een soort omgekeerd Facebook) heb ik aan mijn myyearbookbezoeken een aantal leuke digitale contacten overgehouden. Al blijft het, met die eerste ervaring van de Amerikaanse meisjes in bikini in het achterhoofd, nog steeds een beetje raar voelen...

Myyearbook is verder een site die van game-achtige principes aan elkaar hangt. Het heimelijk bewonderen heb ik al genoemd, maar je kunt ook verschillende spelletjes spelen terwijl je in een soort webcamchat zit. Die optie heb ik overigens nooit daadwerkelijk uitgeprobeerd, omdat de paar pogingen die ik ondernam al strandden voor ik iemand uit kon nodigen (ik ben er niet achteraan gegaan en weet niet waar het technische probleem zit, mogelijk is het een slechte integratie met Firofox). Daarnaast kun je bieden op foto's met je virtuele lunchgeld (en dan word je eigenaar van een foto, die dan weer door een ander gekocht kan worden,waarmee je lunchgeld - waar je overigens geen broodjes voor kunt kopen - weer stijgt), kun je virtuele kado's geven, kun je een vraag- en antwoordspel spelen om achter je mogelijke date te komen en kun je een foto-battle aangaan.

Eigenlijk is myyearbook helemaal niet zo'n gekke site. Het bezit de meeste mogelijkheden die je met een persoonlijk profiel (ik heb het niet over pagina's en groepen etc) ook op Facebook en Hyves kunt. En het leuke is dat je mensen kunt "ontmoeten" die je niet kent, en dat dat op myyearbook heel normaal is, terwijl het toch zeker niet een datingsite genoemd kan worden (hoewel een deel van de Amerikaanse gebruikers in hun profiel openlijk vraagt om de nieuwe liefde).


Myyearbook is niet een site waar je even een avondje rond moet kijken. Dan haak je meteen af (wat misschien ook wel terecht is). Maar als je er een paar weken in investeert, zul je ontdekken dat het wel een manier is om nieuwe mensen te leren "kennen". En tegelijkertijd kun je wel wat uurtjes doorbrengen met het ontdekken van de verschillende mogelijkheden die de site biedt. Zowel voor de Android als de Iphone zijn er prima apps, die eigenlijk dezelfde functionaliteiten bieden als de website, waarmee duidelijk wordt dat myyearbook in elk geval bereid is om hier in te investeren.
Maar als je je over je privacy zorgen maakt, moet je zeker wegblijven. Ook is data liberation iets waarvan ze bij myyearbook nog nooit gehoord lijken te hebben, het lukte mij bv op geen enkele manier om iets van mijn uploads te downloaden en evenmin om van contacten een mailadres te exporteren. Maar ook daarover lijken de gebruikers zich geen zorgen te maken, want al googlend kwam ik nergens dit soort vragen tegen van myyearbookers.

Het is niet mijn bedoeling in deze blogs om een finaal oordeel te vellen. Dat mag iedereen zelf doen, liefst niet alleen op basis van een blog maar ook op basis van een eigen ervaring. Maar ik heb zelf in elk geval besloten om mijn profiel nog niet af te sluiten. Niet vanwege die twintigjarige Amerikaanse vriendinnen in bikini, maar omdat het een site is waarop je soms prima vijf minuten mobiel kunt doden.

"Google+"-Cirkels in Facebook

Eén van de meest geroemde zaken van Google+ zijn de "cirkels". Dit zou een optie zijn die in bijvoorbeeld Facebook node gemist zou worden (een blog op Frankwatching maakt overigens duidelijk dat het Google wel eens om hele andere zaken zou kunnen gaan dan met Google+ een facebookconcurrent op de markt te zetten, maar dat terzijde). Maar het principe van de "cirkels" wijkt volgens mij niet veel af van het maken van lijsten op Facebook.

Zelf heb ik nooit de neiging gehad om de lijstenfunctie in Facebook te gaan gebruiken, om redenen waar ik al eerder over schreef. Vandaag heb ik dan toch maar even de tijd genomen om te lijstenfunctie verder te onderzoeken. En het lijkt erop dat ik met een lijst inderdaad kan bepalen in wiens tijdlijn een statusupdate komt, maar ook wie die statusupdate op mijn profiel mag zien. En dan lijken die lijsten toch wel heel erg op kringen, zonder de beperking dat kringen niet wederzijds hoeven te zijn.

Om dan maar even uit te leggen hoe het moet:

Kies eerst vrienden bijwerken:

Kies vervgolgens voor "maak een lijst":

Vervolgens maak je een lijst met contactpersonen, geeft deze een naam en slaat hem op.

Indien je nu een statusupdate alleen voor leden van een lijst zichtbaar wilt maken, dan klik je op het slotje naast delen, en kies je voor aanpassen en volgens voor "bepaalde personen."

Je kunt nu de naam van een lijst invoeren (en natuurlijk eventueel het voor een een of enkele personen verbergen (de circle - 1 optie waar Saskia de Laat om vraagt, zit dus al in Facebook.

Zoals al gezegd, de optie van lijsten heb ik nog nooit gebruikt, maar een eerste probeersel zojuist was veelbelovend. Of zie ik iets over het hoofd?