Ode aan Winschoten

Een tweetup. In den beginne waren dat bijeenkomsten die op korte termijn georganiseerd werden en plaatsvonden. "Sneeuwballen gooien over een half uur op de Grote Markt." Zoiets. Inmiddels heeft ook een andere variant van de tweetup zijn intrede gedaan. Een langer van tevoren geplande ontmoeting tussen mensen die elkaar via Twitter kennen. Waar de eerste tweetup een rebels imago heeft, heeft de tweede een beeld van bier en seks. Een tweetup die eindigt met de helft van de aanwezigen in een hotelbed, niet wetend wie hun partner is, en de andere helft in de politiecel die vakkundig wordt ondergekotst. Maar is dat wel zo? Is de nieuwe tweetup inderdaad het Sodom en Gomorra van de sociale media? Ik wist dat er maar één manier was om daar achter te komen. Ik zou mij begeven naar de meest beruchte, jaarlijkse, tweetup die dit land kent. Die van Winschoten. Een verslag.

Winschoten. Voor vrijwel elke Nederlander is Winschoten de uithoek van het land. Dat er in dat gebied aardbevingen plaats vinden, deert dan ook weinigen. Winschoten klinkt bijna net zo ver als Centraal Afrika en de eerlijkheid gebied ook te zeggen, dat het bijna zo ver is. In elk geval voor de mooie dame uit het zuiden van Limburg die ik op het station in Groningen ontmoette en toen al een reis van ruim vier uur achter de rug had.

De dame was klein van stuk en zelfs haar hoge hakken deden haar hoofd niet verder reiken dan de buik van de Amsterdammer die in haar gezelschap was. Dat een Amsterdammer en een Zuid-Limburger in dezelfde trein zitten, op weg naar iets in Nederland, geeft al aan in wat voor een uithoek Winschoten zich bevindt. Ik herkende haar meteen en na enig denken wist ik ook wie de Amsterdammer was. Niet alleen in uiterlijk verenigden zich twee werelden, ook in de woorden die ik van hen op twitter gelezen had.

De reis van Groningen naar Winschoten maakten we gezamenlijk, in een trein die uiteindelijk zijn rit zou eindigen in het Duitse Bad Nieuweschans en onderwijl illustere plaatsen als Kropswolde, Zuidbroek en Scheemda zou aandoen. Alleen al die namen maakten duidelijk dat ik inderdaad op weg moest zijn naar een tweetup die alle denkbare vunzigheid voorbij ging. Ik stelde me al voor hoe het zou zijn als de Limburgse dame niet meer zou dragen dan haar hoge hakjes terwijl ze haar hoofd begroef in het reusachtige lichaam van de Amsterdammer.

Aangekomen op station Winschoten, zagen we het hotel aan de overkant van de straat meteen liggen. Voor de deur stond een rokende menigte die ons enthousiast begroette. Althans, mijn twee medereizigers van het laatste uur, want mij kende uiteraard niemand. Een vrouw die qua schoonheid niet onderdeed voor de Limburgse dame, maar wel iets langer was, kwam enthousiast naar me toe. Ternauwernood wist ik haar kussen op mijn wangen te ontwijken. "Niet zoenen", riep ik bijna in paniek. Ik had het zoenverbod op twitter weliswaar nadrukkelijk neergezet, maar deze dame volgde mij niet en ik kon het haar niet kwalijk nemen.

Binnen zaten de niet-rokers van het twittergezelschap al te wachten op de bestelde kip, die later in diverse varianten opgediend zou worden. "Kip-Eieren-Potentie" dacht ik bij mezelf. Het leek me dan ook logisch voedsel. Ik werd bijzonder vriendelijk begroet, niet alleen door de dames maar ook door heren die mij toch wel bijzonder heteroseksueel voorkwamen. Dat laatste verbaasde mij enigszins.

Slechts 30 euro, inclusief ontbijt, kostte de kamer. Ik begreep het signaal. Voor een kamer van die prijs zou ik in de nacht een dronken man in bed krijgen die, hij niet meer wetend wat het anatomische verschil tussen man en vrouw is, zou moeten bevredigen. Maar toen ik zei dat ik een kamer voor mezelf wou, zonder ongewenst nachtelijk bezoek en bereid was om daarvoor de normale prijs te betalen, keek de receptioniste me verbaasd aan. 30 euro was de normale prijs, zei ze. Ik begreep de weigering, keek haar aan en dacht: "als jij dan degene bent die vannacht in mijn bed komt liggen, dan kan ik ermee akkoord gaan."

Nadat ik toegekeken had hoe de kippen verorberd werden, waarbij het me opviel dat alle aanwezigen gewoon met mes en vork aten, was het tijd om ons te begeven naar de kroeg waar de tweetup daadwerkelijk plaats zou vinden. Het was slechts enkele minuten lopen. Na binnenkomst zag ik rechts meteen een rokersruimte, die gevulder was dan de rest van de kroeg, maar nergens kluisjes voor kleding. En tot mijn grote verbazing liep iedereen gekleed door naar achteren, waar het voor ons gereserveerde zaaltje was. "Blijkbaar gaan de kleren hier pas later uit", concludeerde ik.

In de rokersruimte stond één van de twee organisatoren van de tweetup. Ik herkende hem meteen aan zijn Supermanshirt. We gaven elkaar een hand, omhelsden elkaar maar tot mijn verbazing voelde ik geen seksuele opwinding in onze aanraking. Met organisator nummer twee had ik dat even later ook al niet. En niet alleen ik had het niet, ook bij alle anderen leek er eerder sprake van een liefdevolle begroeting dan van een die duidelijk richting of het bed of de politiecel wees.

De ruimte waar de tweetup plaats zou vinden was mooi, maar stelde ook teleur. In het midden stond geen bierpomp, omgeven door grote wijnflessen waaruit je kon lurken. Integendeel. Door middel van een muntensysteem was het alcoholgebruik duidelijk gereguleerd. Ook de handdoeken en condooms, die je in het Sodom en Gomorra van het noorden toch zou verwachten, ontbraken. Ik besloot mijn vooroordelen opzij te zetten en het te ondergaan.

Er ontspon zich een feest waarbij mensen praten en dansten. Tijdens dat laatste raakten lichamen elkaar soms aan, maar ook op de dansvloer bleven de kleren aan, ook toen de tijd wegtikte. Ik raakte zelf met diverse mensen in gesprek, en telkens weer viel het me op dat er niemand was die mij vroeg of ze mij eens mocht verwennen. Evenmin kreeg ik de vraag van iemand of ik haar wilde verwennen. Het was maar goed dat ik mijn vooroordelen op zij had gezet. Anders was ik zeer onzeker geworden.

Rond half een werd het sein "deur verder" gegeven. Hehe dacht ik. Nu gaan we eindelijk naar een plek waar het echt gaat beginnen. Want hoewel het leuk was, ontbrak toch vrijwel ieder spoor van het Sodom-en-Gomorriaanse-gedachtengoed. En evenmin had ik nog iemand gezien die ik in de politiecel zag eindigen. Dat laatste dacht ik wel heel even toen een aantal enthousiast op een potitieauto afgingen. Het bleek echter dat in die auto een populaire tweep zat, die meteen hard wegreed toen hij de menigte op zich af zag komen. Geen arrestatie.

Ook in de tweede kroeg bleven de kleren aan. Deze kroeg had het duidelijke karakter van een occassion-bar. Winschotenaren van beide geslachten keurden er iedereen die binnenkwam, op zoek naar een geschikte partner voor de nacht, de ochtend en misschien nog wel de rest van het leven. Dit zou dan de plek moeten zijn! Gespannen wachtte ik af.

Drie uur later gingen we met de bijna laatsten naar het hotel. Het was een mooie avond geweest. Een avond waarin ik mensen ontmoet en gesproken heb die ik niet kende, hooguit via een paar tweets. Een avond waarop ik me zeer goed vermaakt heb. Een avond die misschien in de uithoeken in Sodom en Gomorra is geëindigd, maar waar vooral mensen waren die het prettig vonden om samen te zijn. En hoewel ik vooraf stellig zei "eens maar nooit meer" denk ik dat ik een volgende keer misschien wel weer kom. Want het was een van de leukste en mooiste avonden die ik de afgelopen jaren meegemaakt heb.