Als ik de sociale media lees, rouwt Nederland om het goud van Jorrit Bergsma. Niet omdat "we" Jorrit zijn goud niet gunnen. Maar omdat "we" allemaal meeleefden met Sven Kramer, die vier jaar geleden de verkeerde bocht in werd gestuurd door zijn coach Gerard Kempkers en toen het goud verspeelde. Maar voor mij doet die foute wissel van vier jaar geleden niets af aan de prestatie van Bergsma, die een tijd neerzette die eigenlijk niet te verslaan was. Ook niet door Kramer. Zelfs niet als hij een binnenbocht te veel had gereden wat niet door een baancommissaris was opgemerkt.
Shorttrackcoach Jeroen Otter en schaatster Jorien ter Mors hadden de gouden medaille van Ter Mors op de 1.500 meter in willen ruilen voor een willekeurige shorttrackmedaille. Die opmerking werd hun niet in dank afgenomen. Ik ben benieuwd wat het antwoord was geweest van Bergsma op de vraag wat hij liever zou winnen: Olympisch goud of de Elfstedentocht. Ik denk dat hij voor het laatste zou kiezen. En ik kan hem geen ongelijk geven. Overigens kan ik me voorstellen dat Sven zijn zilveren medaille zo zou willen inruilen voor een bronzen voor zijn vader.
In de medaillespiegel van de Winterspelen staat Nederland op dit moment op een prachtige derde plek, met zes gouden, zes zilveren en acht bronzen medailles. Negentien hiervan werden gewonnen bij het langebaanschaatsen. Oftewel, van de 27 medailles bij het langebaanschaatsen zijn er negentien voor Nederland. Internationaal bekeken is het maar goed dat er bij de ploegenachtervolging er maar één Nederlands team mee mag doen. Als er zoals bij bobslee een Nederland 1 en 2 was, dan zouden aan het einde van de rit tweederde van de medailles op het langebaanschaatsen voor Nederland zijn. Nu zal het daar net iets onder uitkomen.
Ik rouw met Nederland mee. Niet om het zilver van Sven Kramer. Maar wel om de teloorgang van het langebaanschaatsen. Het is een Nederlands feestje geworden, waarbij eventuele concurrenten zoals op de 10 kilometer al bij voorbaat de handdoek in de ring gooien. Een feestje bovendien waarbij 1/3 van de gouden winnaars het langebaanschaatsen als tweede sport hebben, na de marathon respectievelijk de shorttrack.
Ik rouw ook mee met NOC*NSF. Die keren de medaillewinnaars een premie uit. Hoog is die niet, 30.000 voor een gouden medaille vind ik alleszins acceptabel. Maar voor het eerst had NOC*NSF zich hier niet tegen verzekerd. En dus is de pot te leeg om alle medaillewinnaars te betalen. Dat geld zal NOC*NSF ergens vandaan moeten halen. Ik ben bang dat onze korfballers, die andere sport waarin we in de wereldtop staan, het komende jaar flink op hun budget gekort moeten worden.
Maar vooral rouw ik om de euforie. De euforie over medailles in een sport die blijkbaar door niemand meer serieus wordt genomen. Een sport waarin geen concurrentie meer is van goede Noren, Zweden, Canadezen of Amerikanen, maar alleen van Nederlandse shorttrackers en marathonrijders.
Mijn liefde voor het langebaanschaatsen zal nooit verdwijnen. En daarom hoop ik dat er in 2018 goud wordt gewonnen door een nieuwe Noorse Kos en een Canadese Wotherspoon. En desnoods een Hans van Helden die voor Frankrijk rijdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten