Op het moment dat ik deze blog begin, hoor ik op de achtergrond Maurice de Hond die uitlegt dat peilingen geen voorspellingen zijn. Dat heb ik vandaag vaker gehoord, heel vaak zelfs. Peilers meten wat mensen gisteren zouden doen als ze denken dat morgen geweest is. Peilers meten, met andere woorden, wat mensen in het verleden dachten over de toekomst. Dat doen ze met behulp van verfijnde statistische technieken, en dat doen ze in mijn ogen op een verantwoorde en betrouwbare wijze.Betrouwbaar, net zoals de accountant op een betrouwbare wijze uitspraken doet over de jaarrekening, die het verleden beschrijft.
Maar, zoals blijkt uit de reacties, heeft het maatschappelijk verkeer helemaal geen behoefte aan dit soort peilingen over het verleden. Het maatschappelijke verkeer wil voorspellingen. Net zoals het maatschappelijk verkeer liever zou zien dat een accountant iets zou zeggen over de toekomst, en niet over het verleden. De peilingen zijn betrouwbaar, maar niet valide, in het oog van wat mensen zouden willen weten. Wat ze namelijk willen weten, is hoe de toekomst eruit ziet.
Zelf voorspelde ik, in een reactie op een reactie op mijn eigen blog over de scholierenverkiezingen, dat de Piratenpartij 0,3 % zou halen. Dat was geen peiling, maar een voorspelling. Een eenvoudige voorspelling zelfs, gebaseerd op de "formule van Cluitmans", die ik hier uiteraard niet ga onthullen. Maar het is een formule die peilingen en metingen omzet in voorspellingen. Een omzetting die niets meer met statistiek te maken heeft, maar met daadwerkelijk voorspellen, in de toekomst kijken. Een formule die ik als historicus ontworpen heb en die mijn historische kennis en ervaring transformeerde naar futurologie. Want dat is de wetenschap, volgens velen geen wetenschap overigens, die zich bezig houdt met de toekomst.
Zowel peilers als accountants zouden zich, als ze willen voldoen aan de wensen van het maatschappelijke verkeer, bezig moeten houden met het genereren van informatie die iets zegt over de toekomst, en niet over het verleden. Data uit het verleden zijn daarbij uiteraard de basis. Het analyseren van trends en ontwikkelingen is een wezenlijke aanvulling daarop. Maar uiteindelijk draait het om het professional judgement van de "ziener" die op basis daarvan een conclusie durft te trekken over de toekomst, en die tegelijkertijd over de tools beschikt om dat te doen.
Dat voorspellen wel degelijk mogelijk is, zal ik gaan bewijzen in de komende jaren. Los van alle peilingen, mag u van mij een voorspelling verwachten van de volgende verkiezingsuitslag bij de volgende verkiezingen. Wanneer die plaatsvinden, weet ik net zo min als u. Maar als die datum in zicht komt, zal ik u maanden van te voren een uitslag voorspellen, die dichter bij de waarheid zal liggen dan de peilingen van de avond voor de verkiezingen. Die techniek zou ook iedere accountant moeten beheersen. Voorspellen wat er met een bedrijf gebeurt, maanden of jaren voor het zich voordoet. Misschien is het niet makkelijk, maar het is wel de toekomst.
donderdag 13 september 2012
dinsdag 11 september 2012
Stemmende jongeren
Morgen mogen we weer stemmen. Wie vergeten is hoe dat komt, moet misschien mijn blog Catshuiscrisis voor kinderen nog eens lezen. Hopelijk hebben alle docenten die basisschoolleerlingen hebben laten stemmen, ze inderdaad ook op deze blog gewezen.
Mijn kinderen zijn wel voor vrij downloaden, en dus hadden zij, als ze hadden kunnen meedoen, op de Piratenpartij gestemd.Van de ruim 16.000 basisschoolleerlingen deed dat uiteindelijk 2%. Als het echte verkiezingen waren, zou dat toch goed zijn voor 3 zetels. Maar ja, zoals de BBC-commentator altijd zei bij tussentijdse verkiezingen omdat er weer eens een parlementslid overleden was: "well it isn't a general election, but look at the swing if it was". Overigens kunnen de Zeerovers hier niet al te veel hoop uit putten: twee jaar geleden scoorden ze al ruim 1%.
Met alle respect voor de kleinsten onder ons, vind ik de uitslag van de scholierenverkiezingen toch net wat interessanter. Misschien omdat ik zelf politiek actief was in mijn scholierentijd (toen de wereld simpel was, in elk geval bij ons: was je links, dan stemde je PSP, was je rechts VVD en wist je het niet D66), maar ook omdat ik jaren lang met plezier aan scholieren les heb mogen geven. En deze uitslagen tonen, zeker ook in vergelijking met de verkiezingen van twee jaar geleden, een duidelijke trend naar de toekomst.
Laten we maar eens beginnen met het CDA. Deze partij, toch al niet populair onder jongeren, verliest wederom 1/3 van haar zetels en komt nu uit op 3 %. Ten opzichte van 2006, één schoolgeneratie later, is er nog een kwart van de aanhang over. Dat wat we in de echte verkiezingen ook gaan zien, zien we zich al bij de jeugd aftekenen. Het CDA, dat in mijn jeugd nog als een onneembaar bolwerk in het midden van de politiek leek te staan, heeft zijn zwanenzang bijna voltooid. Mogelijk heeft het CDA overigens wel enige last van de naam van zijn lijsttrekker: gezien de populariteit van de Piratenpartij, zal de associatie die zijn naam oproept met de auteursrechtenbeschermer het onder jongeren niet goed doen.
Met de Piratenpartij is meteen ook de meest opvallende partij van de scholierenverkiezingen genoemd. Althans, zo lijkt het. De partij kreeg de stem van bijna 11 duizend scholieren, ruim 9 %. Dat lijkt spectaculair, maar twee jaar geleden kreeg de Piratenpartij bijna 5 duizend stemmen, toen goed voor ruim 5 % van de scholieren, om bij de echte verkiezingen op 10 duizend te blijven steken. Op basis van de uitslag van de scholierenverkiezingen, is de zetel voor de Piratenpartij dus nog ver weg. Maar de Piratenpartij toont zich onder de scholieren wel een blijvertje met potentie. Als de dames en heren Piraten de volharding hebben van de SP in de jaren '80 dan zit in de toekomst een zetel er wellicht in. Zeker ook omdat het hoofdthema van de partij een onderwerp is dat in de toekomst nog veel aandacht zal gaan krijgen en maatschappelijker steeds belangrijker zal gaan worden.
Die andere piraat, Geert Wilders, is onder de jongeren duidelijk op zijn retour. Hij zakt van 19 naar 12,6 %. Een uitslag die, met enige marge natuurlijk, vergelijkbaar zal zijn met de uitslag die Wilders morgen zal behalen. Dat voorspelt dat Wilders nog wel even zal blijven, maar dat hij tegelijkertijd niet zal doorgroeien vanuit de jongeren, naar de hoogten die hij nastreeft.
Triester gesteld is het met de Partij voor de Dieren. Die partij, die het bij de grote mensen redelijk lijkt de toen, komt bij de jongeren maar niet vooruit. De 5 % bij de scholierenverkiezingen is minder dan een procent meer dan 6 jaar geleden. Houden we rekening met de "paardenmeisjesbonus" die de partij bij de jeugd krijgt, dan zien we een partij die weliswaar op termijn op een paar zetels kan rekenen, maar waarvan geen toekomstige klappers verwacht kunnen worden.
Groen Links is onder de scholieren nu net zo groot als de PSP 35 jaar geleden. In 1998 scoorde de partij nog bijna 18 %, daar zijn er minder dan 4 van over. Net als de PVV scoort GroenLinks onder de jongeren vergelijkbaar met het volwassen deel van de bevolking. Gezien het verleden van de partij en haar voorlopers, geeft dit ook weinig hoop voor de toekomst voor wat ooit de hoop van links Nederland was. En ook de trend bij haar opvolger op de linkerflank, de SP, is niet zodanig dat we er een goede toekomst voor kunnen zien.
Kortom, als het CPB zich waagt aan voorspellingen over de economie in 2040, dan mogen wij ook wel een politiek doorkijkje maken. PvdA en VVD zijn er nog steeds. De partijen, die beiden zijn ontstaan in de geest van de bevrijding in 1945, gaan de eeuw overleven. De christelijke partijen spelen een rol in de marge, en D66 beweegt zich ergens tussen bijna verdwenen en groot succes, zoals de partij al vanaf de oprichting doet. Op de flanken zien we wat beweging van mogelijk SP, GroenLinks en PVV maar mogelijk ook andere die de plek innemen. De Partij voor de Dieren heeft, ondanks de fusie met de Boerenpartij, het niet overleefd. En dus ontstaat er de komende jaren voldoende ruimte voor nieuwe partijen. Ik ben benieuwd wie in dit tijdelijke gat springt.
Mijn kinderen zijn wel voor vrij downloaden, en dus hadden zij, als ze hadden kunnen meedoen, op de Piratenpartij gestemd.Van de ruim 16.000 basisschoolleerlingen deed dat uiteindelijk 2%. Als het echte verkiezingen waren, zou dat toch goed zijn voor 3 zetels. Maar ja, zoals de BBC-commentator altijd zei bij tussentijdse verkiezingen omdat er weer eens een parlementslid overleden was: "well it isn't a general election, but look at the swing if it was". Overigens kunnen de Zeerovers hier niet al te veel hoop uit putten: twee jaar geleden scoorden ze al ruim 1%.
Met alle respect voor de kleinsten onder ons, vind ik de uitslag van de scholierenverkiezingen toch net wat interessanter. Misschien omdat ik zelf politiek actief was in mijn scholierentijd (toen de wereld simpel was, in elk geval bij ons: was je links, dan stemde je PSP, was je rechts VVD en wist je het niet D66), maar ook omdat ik jaren lang met plezier aan scholieren les heb mogen geven. En deze uitslagen tonen, zeker ook in vergelijking met de verkiezingen van twee jaar geleden, een duidelijke trend naar de toekomst.
Laten we maar eens beginnen met het CDA. Deze partij, toch al niet populair onder jongeren, verliest wederom 1/3 van haar zetels en komt nu uit op 3 %. Ten opzichte van 2006, één schoolgeneratie later, is er nog een kwart van de aanhang over. Dat wat we in de echte verkiezingen ook gaan zien, zien we zich al bij de jeugd aftekenen. Het CDA, dat in mijn jeugd nog als een onneembaar bolwerk in het midden van de politiek leek te staan, heeft zijn zwanenzang bijna voltooid. Mogelijk heeft het CDA overigens wel enige last van de naam van zijn lijsttrekker: gezien de populariteit van de Piratenpartij, zal de associatie die zijn naam oproept met de auteursrechtenbeschermer het onder jongeren niet goed doen.
Met de Piratenpartij is meteen ook de meest opvallende partij van de scholierenverkiezingen genoemd. Althans, zo lijkt het. De partij kreeg de stem van bijna 11 duizend scholieren, ruim 9 %. Dat lijkt spectaculair, maar twee jaar geleden kreeg de Piratenpartij bijna 5 duizend stemmen, toen goed voor ruim 5 % van de scholieren, om bij de echte verkiezingen op 10 duizend te blijven steken. Op basis van de uitslag van de scholierenverkiezingen, is de zetel voor de Piratenpartij dus nog ver weg. Maar de Piratenpartij toont zich onder de scholieren wel een blijvertje met potentie. Als de dames en heren Piraten de volharding hebben van de SP in de jaren '80 dan zit in de toekomst een zetel er wellicht in. Zeker ook omdat het hoofdthema van de partij een onderwerp is dat in de toekomst nog veel aandacht zal gaan krijgen en maatschappelijker steeds belangrijker zal gaan worden.
Die andere piraat, Geert Wilders, is onder de jongeren duidelijk op zijn retour. Hij zakt van 19 naar 12,6 %. Een uitslag die, met enige marge natuurlijk, vergelijkbaar zal zijn met de uitslag die Wilders morgen zal behalen. Dat voorspelt dat Wilders nog wel even zal blijven, maar dat hij tegelijkertijd niet zal doorgroeien vanuit de jongeren, naar de hoogten die hij nastreeft.
Triester gesteld is het met de Partij voor de Dieren. Die partij, die het bij de grote mensen redelijk lijkt de toen, komt bij de jongeren maar niet vooruit. De 5 % bij de scholierenverkiezingen is minder dan een procent meer dan 6 jaar geleden. Houden we rekening met de "paardenmeisjesbonus" die de partij bij de jeugd krijgt, dan zien we een partij die weliswaar op termijn op een paar zetels kan rekenen, maar waarvan geen toekomstige klappers verwacht kunnen worden.
Groen Links is onder de scholieren nu net zo groot als de PSP 35 jaar geleden. In 1998 scoorde de partij nog bijna 18 %, daar zijn er minder dan 4 van over. Net als de PVV scoort GroenLinks onder de jongeren vergelijkbaar met het volwassen deel van de bevolking. Gezien het verleden van de partij en haar voorlopers, geeft dit ook weinig hoop voor de toekomst voor wat ooit de hoop van links Nederland was. En ook de trend bij haar opvolger op de linkerflank, de SP, is niet zodanig dat we er een goede toekomst voor kunnen zien.
Kortom, als het CPB zich waagt aan voorspellingen over de economie in 2040, dan mogen wij ook wel een politiek doorkijkje maken. PvdA en VVD zijn er nog steeds. De partijen, die beiden zijn ontstaan in de geest van de bevrijding in 1945, gaan de eeuw overleven. De christelijke partijen spelen een rol in de marge, en D66 beweegt zich ergens tussen bijna verdwenen en groot succes, zoals de partij al vanaf de oprichting doet. Op de flanken zien we wat beweging van mogelijk SP, GroenLinks en PVV maar mogelijk ook andere die de plek innemen. De Partij voor de Dieren heeft, ondanks de fusie met de Boerenpartij, het niet overleefd. En dus ontstaat er de komende jaren voldoende ruimte voor nieuwe partijen. Ik ben benieuwd wie in dit tijdelijke gat springt.
maandag 6 augustus 2012
Er zit een knop op je tv
Heel lang geleden, hadden wij thuis vijf tv-zenders: twee Nederlandse
en drie Duitse. Mijn oma, die naast ons woonde, had er zes: ook nog een
Belg. Dat kwam omdat mijn oma een bijzondere antenne had, die ook nog
in staat was om de Belg te ontvangen.
Wielrennen keek ik als het even kon bij mijn oma. Eerst omdat de Nederlandse zenders het niet uitzonden. Later omdat ik het Belgische commentaar prettiger vond dan dat van de Neel en, later, Smeets.
Dat was iets heel moois! De tv had een knop en je kon zelf bepalen waar je naar keek. Je kon het ding zelfs uit zetten. Doe Maar heeft daar nog ooit een leuk liedje over gemaakt.
Tegenwoordig hebben we internet. Ik weet niet hoeveel streams er zijn, maar de keuze is vrijwel oneindig. Zet er een beetje schotelantenne bij, en de wereld ligt open. En in die nieuwe tijd zijn er ineens Nederlanders die beginnen te zeuren over een van de mensen die op een van die vele streams zijn trui laat zien: Mart Smeets. Die zou niet goed zijn, en zelfs weg moeten.
Ik heb geen oordeel over Smeets. Maar wel over mensen die niet weten dat er een knop op de tv zit.
Wielrennen keek ik als het even kon bij mijn oma. Eerst omdat de Nederlandse zenders het niet uitzonden. Later omdat ik het Belgische commentaar prettiger vond dan dat van de Neel en, later, Smeets.
Dat was iets heel moois! De tv had een knop en je kon zelf bepalen waar je naar keek. Je kon het ding zelfs uit zetten. Doe Maar heeft daar nog ooit een leuk liedje over gemaakt.
Tegenwoordig hebben we internet. Ik weet niet hoeveel streams er zijn, maar de keuze is vrijwel oneindig. Zet er een beetje schotelantenne bij, en de wereld ligt open. En in die nieuwe tijd zijn er ineens Nederlanders die beginnen te zeuren over een van de mensen die op een van die vele streams zijn trui laat zien: Mart Smeets. Die zou niet goed zijn, en zelfs weg moeten.
Ik heb geen oordeel over Smeets. Maar wel over mensen die niet weten dat er een knop op de tv zit.
maandag 9 juli 2012
De laatste keer opvang
Vandaag zijn Jurre en Ayte voor de laatste keer naar de opvang geweest. Als het goed is tenminste, want ik hoop dat de nachtopvang in het oude Stedelijk Gymnasium, waar ik ooit nog eens gewerkt heb, tegenover het oude postkantoor in Nijmegen, een plek is waar ze nooit zullen komen.
Zoals bijna ieder kind van werkende ouders, ging Jurre toen hij drie maanden was voor het eerst naar de dagopvang. Bij Nannies, in de Keplerstraat in Nijmegen, recht tegenover ons toenmalige huis. Handiger kon niet, het waren nog geen vijftien meten van deur tot deur. Beter kon wel. Nannies was een jong kinderdagverblijf dat dusdanig snel groeide, dat we vaak het idee hadden dat de leidsters waar we Jurre 's ochtends bij achter lieten 's middags al verkast was naar weer een andere vestiging. Maar de eerste vijftien maanden van zijn opgevangen leven, heeft Jurre daar wel doorgebracht.
Onze verhuizing naar Elst in 2003 leidde er natuurlijk toe dat we een ander dagverblijf moesten vinden. Niet alleen voor Jurre, maar ook voor Ayte die zich toe nog heerlijk in mama's buik aan het ontwikkelen was. We zochten en vonden een plek bij de SKAR. Maar nog voor de opvang daar inging, kwamen we in contact met een net nieuw opgerichte kinderopvang in Elst, De Kikkerkoning. We waren meteen enthousiast. Zo enthousiast dat we de opvang bij de SKAR opzegden, de opzegtermijn niet in acht namen, de boete voor vervroegd opzeggen betaalden en Jurre vanaf onze eerste dag in Elst naar De Kikkerkoning, in het oude politiebureau aan de Stationsstraat, brachten.
Wat ons aansprak in De Kikkerkoning was het gebouw, de visie, de voorgenomen activiteiten en de mix in de leiding: niet alleen maar jonge meisjes, vers van de opleiding, maar ook zeer ervaren leidsters. En 's ochtends stond de koffie klaar. Menig kopje heb ik daar gedronken met Lilian, een van de oprichtsters, als ik Jurre en later ook Ayte, bracht. Het was een bijzondere tijd, waarin Jurre in het begin op woensdagmiddag zo'n beetje als enige zijn uren op De Kikkerkoning doorbracht.
De kinderen werden ouder, en Jurre ging van dagopvang naar BSO, die toen ook nog in hetzelfde gebouw was gevestigd. Maar wel in ruimtes waar tal van activiteiten mogelijk waren. En wat niet op de locatie kon, werd erbuiten georganiseerd. De kinderen zaten niet stil, en zeker ook niet binnen. Uitstapjes, zowel educatief als ontspannend, waren zeker in de schoolvakanties aan de orde van de dag.
Nadat ook Ayte de overstap van dagopvang naar BSO had gemaakt, verhuisde de BSO, toen onder de naam "Het Strand" naar een oud fabriekspand bij ons de wijk. Een gouden zet. Want welke BSO heeft een binnenzandbak van misschien wel honderd vierkante meter? Waar kun je op de BSO binnen waveborden of trampolinespringen op echte grote trampolines? Zeker in het begin vonden de kinderen het fantastisch.
Maar met het ouder worden, nam de tegenzin toe. Eigenlijk niet eens omdat ze de activiteiten zo vervelend vonden of vinden. Want er werd volop gevoetbald, en welk kind vind het nu niet leuk om, zoals vorige week nog, op een BSO-dag te gaan kanoën? Maar opvang is wel opvang, en beperkt ze in hun mogelijkheden om vriendjes op te zoeken en over straat te struinen. En daarom werd de BSO steeds minder populair. Ze zullen hem nog gaan missen.
Mij rest niets anders dan De Kikkerkoning en Het Strand te bedanken voor de geweldig goede zorgen voor onze beide jongens en vooral ook voor de talloze interessante en actieve activiteiten die ze hebben georganiseerd.
Zoals bijna ieder kind van werkende ouders, ging Jurre toen hij drie maanden was voor het eerst naar de dagopvang. Bij Nannies, in de Keplerstraat in Nijmegen, recht tegenover ons toenmalige huis. Handiger kon niet, het waren nog geen vijftien meten van deur tot deur. Beter kon wel. Nannies was een jong kinderdagverblijf dat dusdanig snel groeide, dat we vaak het idee hadden dat de leidsters waar we Jurre 's ochtends bij achter lieten 's middags al verkast was naar weer een andere vestiging. Maar de eerste vijftien maanden van zijn opgevangen leven, heeft Jurre daar wel doorgebracht.
Onze verhuizing naar Elst in 2003 leidde er natuurlijk toe dat we een ander dagverblijf moesten vinden. Niet alleen voor Jurre, maar ook voor Ayte die zich toe nog heerlijk in mama's buik aan het ontwikkelen was. We zochten en vonden een plek bij de SKAR. Maar nog voor de opvang daar inging, kwamen we in contact met een net nieuw opgerichte kinderopvang in Elst, De Kikkerkoning. We waren meteen enthousiast. Zo enthousiast dat we de opvang bij de SKAR opzegden, de opzegtermijn niet in acht namen, de boete voor vervroegd opzeggen betaalden en Jurre vanaf onze eerste dag in Elst naar De Kikkerkoning, in het oude politiebureau aan de Stationsstraat, brachten.
Wat ons aansprak in De Kikkerkoning was het gebouw, de visie, de voorgenomen activiteiten en de mix in de leiding: niet alleen maar jonge meisjes, vers van de opleiding, maar ook zeer ervaren leidsters. En 's ochtends stond de koffie klaar. Menig kopje heb ik daar gedronken met Lilian, een van de oprichtsters, als ik Jurre en later ook Ayte, bracht. Het was een bijzondere tijd, waarin Jurre in het begin op woensdagmiddag zo'n beetje als enige zijn uren op De Kikkerkoning doorbracht.
De kinderen werden ouder, en Jurre ging van dagopvang naar BSO, die toen ook nog in hetzelfde gebouw was gevestigd. Maar wel in ruimtes waar tal van activiteiten mogelijk waren. En wat niet op de locatie kon, werd erbuiten georganiseerd. De kinderen zaten niet stil, en zeker ook niet binnen. Uitstapjes, zowel educatief als ontspannend, waren zeker in de schoolvakanties aan de orde van de dag.Nadat ook Ayte de overstap van dagopvang naar BSO had gemaakt, verhuisde de BSO, toen onder de naam "Het Strand" naar een oud fabriekspand bij ons de wijk. Een gouden zet. Want welke BSO heeft een binnenzandbak van misschien wel honderd vierkante meter? Waar kun je op de BSO binnen waveborden of trampolinespringen op echte grote trampolines? Zeker in het begin vonden de kinderen het fantastisch.
Maar met het ouder worden, nam de tegenzin toe. Eigenlijk niet eens omdat ze de activiteiten zo vervelend vonden of vinden. Want er werd volop gevoetbald, en welk kind vind het nu niet leuk om, zoals vorige week nog, op een BSO-dag te gaan kanoën? Maar opvang is wel opvang, en beperkt ze in hun mogelijkheden om vriendjes op te zoeken en over straat te struinen. En daarom werd de BSO steeds minder populair. Ze zullen hem nog gaan missen.
Mij rest niets anders dan De Kikkerkoning en Het Strand te bedanken voor de geweldig goede zorgen voor onze beide jongens en vooral ook voor de talloze interessante en actieve activiteiten die ze hebben georganiseerd.
dinsdag 12 juni 2012
Deloitte naar de maan?
Het is een mooi filmpje, dat moet gezegd. Deloitte over data, waarin Eugene Cernan, de commander van de laatste maanvlucht, de Apollo 17, over zijn droom praat. Een droom die mogelijk gemaakt zou zijn door data, net zoals Deloitte door data de droom van een ondernemer mogelijk zou kunnen maken.
Het is ontegenzeggelijk zo dat data, big data, in de accountancy een toverwoord van de toekomst is. Daarin ga ik volledig met Deloitte mee. Maar de vergelijking met de maanvluchten, vind ik op zijn zachts gezegd ongelukkig. Want de data van de Apollo-vluchten, hadden weinig te maken met de data van het accountantskantoor van de (nabije) toekomst. Niet zozeer omdat het hele andere data zijn, maar omdat de manier van verwerken volledig anders was.
Als we het in de accountancy (of breder: in de financiële wereld) over big data hebben, dan hebben we het over enorme hoeveelheden data die door krachtige computers geanalyseerd worden. Als we het over de reizen naar de maan hebben, dan hebben we het over data die door mensen werden verwerkt, met behulp van computers die weinig meer waren dan zeer eenvoudige rekenmachines. En dat verschil, het verschil in verwerkingscapaciteit, maakt het filmpje van Deloitte, hoe mooi ook, eigenlijk een beetje lachwekkend.
De Apollo 11, de eerste bemande vlucht naar de maan, had een computer met minder kracht dan de huidige wasmachine. En vergeleken met de eerste PC's, stelde het ook al weinig voor. De laagste configuratie van de eerste IBM-PC's was 8 maal krachtiger dan de 2K van de AGF. (Voor de techneuten onder de lezers, op Wikipedia tref je de specificaties van de AGF aan.)
De rekenkracht, hoe beperkt ook, van de computertjes was zeker nodig om de mens op de maan te krijgen. Maar het waren, zowel aan boord als in Houston, mensen die met behulp van die computertjes ervoor zorgden dat alles in goede banen werd geleid. Maar feitelijk lag de hele operatie dichter bij het werken met tabellenboek, kaarten en sextet dan bij het werken met data op de wijze waarop het nu, qua capaciteit en snelheid van computers, mogelijk is.
Voor de astronomieleek is het wellicht een mooi filmpje. Maar de kenner zal er om moeten lachen. Want de mens naar de maan brengen, had weinig te maken met big data en de geautomatiseerde analyse ervan. De computers in die tijd leken meer op mijn wasmachine dan op mijn Iphone of de Samsung Y van mijn zoontje.
Het is ontegenzeggelijk zo dat data, big data, in de accountancy een toverwoord van de toekomst is. Daarin ga ik volledig met Deloitte mee. Maar de vergelijking met de maanvluchten, vind ik op zijn zachts gezegd ongelukkig. Want de data van de Apollo-vluchten, hadden weinig te maken met de data van het accountantskantoor van de (nabije) toekomst. Niet zozeer omdat het hele andere data zijn, maar omdat de manier van verwerken volledig anders was.
Als we het in de accountancy (of breder: in de financiële wereld) over big data hebben, dan hebben we het over enorme hoeveelheden data die door krachtige computers geanalyseerd worden. Als we het over de reizen naar de maan hebben, dan hebben we het over data die door mensen werden verwerkt, met behulp van computers die weinig meer waren dan zeer eenvoudige rekenmachines. En dat verschil, het verschil in verwerkingscapaciteit, maakt het filmpje van Deloitte, hoe mooi ook, eigenlijk een beetje lachwekkend.
De Apollo 11, de eerste bemande vlucht naar de maan, had een computer met minder kracht dan de huidige wasmachine. En vergeleken met de eerste PC's, stelde het ook al weinig voor. De laagste configuratie van de eerste IBM-PC's was 8 maal krachtiger dan de 2K van de AGF. (Voor de techneuten onder de lezers, op Wikipedia tref je de specificaties van de AGF aan.)
De rekenkracht, hoe beperkt ook, van de computertjes was zeker nodig om de mens op de maan te krijgen. Maar het waren, zowel aan boord als in Houston, mensen die met behulp van die computertjes ervoor zorgden dat alles in goede banen werd geleid. Maar feitelijk lag de hele operatie dichter bij het werken met tabellenboek, kaarten en sextet dan bij het werken met data op de wijze waarop het nu, qua capaciteit en snelheid van computers, mogelijk is.
Voor de astronomieleek is het wellicht een mooi filmpje. Maar de kenner zal er om moeten lachen. Want de mens naar de maan brengen, had weinig te maken met big data en de geautomatiseerde analyse ervan. De computers in die tijd leken meer op mijn wasmachine dan op mijn Iphone of de Samsung Y van mijn zoontje.
donderdag 7 juni 2012
Jarig in de sociale media
Ik ben weer jarig geweest. Helaas. Want er is niets leuks aan jarig zijn. Om te beginnen omdat je er zelf niet voor gekozen hebt. Het geboren worden is niet een moment waarop je zelf met je volle verstand beslist: nu spring ik er uit. En waarom iets vieren dat je zelf niet hebt bedacht? En jarig zijn is ook niet leuk omdat iedereen je meent te moeten feliciteren. Dat leidt als het tegenzit tot een groot aantal onoprechte zoenen. Wat dat betreft ben ik blij dat ik een Nederlandse man ben, dan blijft die hoeveelheid onoprechte zoenen in elk geval tot de helft (statistisch gezien) van het aantal handen beperkt.
Dus lang leve de sociale media. Feliciteren zonder handen schudden en obligate zoenen op de wang. Obligaat feliciteren, dat misschien wel. Want Facebook met name, maakt het met de agenda-melding op de startpagina wel erg "verplicht" om even te feliciteren.
Hoe gaat dat nu, feliciteren via de sociale media? Het tijdlijnberichtje op Facebook, door simpelweg op de verjaardag van de jarige op je startpagina te klikken, is koploper. Bijna 50% van de felicitaties via de sociale media kwamen op deze manier binnen. Een goede nummer twee waren de directe berichten via Facebook, met ca 25%. Zo'n 5% kwam nog binnen via Facebook door reacties op berichtjes.
De resterende 20% kwam via Twitter. Hierbij heeft het dm-etje de overhand, het aantal meer publieke @-tweetjes beperkte zich tot een enkeling. O ja, en dan hebben we ook nog Hyves, Google+ en Linkedin. In absolute cijfers: 1-0-0.
Dus lang leve de sociale media. Feliciteren zonder handen schudden en obligate zoenen op de wang. Obligaat feliciteren, dat misschien wel. Want Facebook met name, maakt het met de agenda-melding op de startpagina wel erg "verplicht" om even te feliciteren.
Hoe gaat dat nu, feliciteren via de sociale media? Het tijdlijnberichtje op Facebook, door simpelweg op de verjaardag van de jarige op je startpagina te klikken, is koploper. Bijna 50% van de felicitaties via de sociale media kwamen op deze manier binnen. Een goede nummer twee waren de directe berichten via Facebook, met ca 25%. Zo'n 5% kwam nog binnen via Facebook door reacties op berichtjes.
De resterende 20% kwam via Twitter. Hierbij heeft het dm-etje de overhand, het aantal meer publieke @-tweetjes beperkte zich tot een enkeling. O ja, en dan hebben we ook nog Hyves, Google+ en Linkedin. In absolute cijfers: 1-0-0.
zondag 3 juni 2012
Elistha voetbalkamp
Het is een traditie, het jaarlijkse voetbalkamp van de jeugd van SC Elistha. De D, E en F die gezamenlijk naar, de laatste vier jaar, Brabantbos in Lierop trekken, om daar een sportief en gezellig weekend te beleven.
Op vrijdag 1 juni om 6 uur was de bus gepakt voor het vertrek naar het Brabantse. En zoals elk jaar weer namen ouders in bijna tranen afscheid van hun kroost die ze twee dagen zouden moeten missen. Twee volle dagen zelfs, want voor het eerst zouden we niet al rond het middaguur, maar pas op zondagavond terugkeren op de Pas.
In tegenstelling tot eerdere jaren, verliep de reis niet geheel voorspoedig. Niet de files, maar een onverwachte rally leverde de problemen op. Deze rally had het parcours namelijk over de enige weg via welk Brabantbos bereikbaar is. Door adequaat optreden van de leiding, die veel te laat hierover werd geïnformeerd, slaagde de bus met 85 Elistha-spelers en de eerste volgauto's er nog in om net op tijd het kamp te bereiken. De bezemwagens hadden echter minder fortuin en strandden op een kleine kilometer van de haven, waarna de inzittenden een voettocht restte.
De rally zelf was maar even aantrekkelijk voor de kinderen. De leiding daarintegen genoot, uiteraard onder het mom van de kinderen beschermen door ze achter de dubbele afzetting te houden waar ze zelf voorstonden, zichtbaar van de ronkende motoren die de auto's tot snelheden boven de 150 kilometers langs de bomen joegen.
De gehele avond ging de rally door. Ook tijdens het traditionele dierengeluidenspel, dat voor de spelers van de F weer een ware belevenis was.
Voor de E- en D-spelers was er ditmaal echter een ander programma: levend stratego. En dat viel in de smaak. De spelers wisten van geen ophouden, en als het aan hen had gelegen waren er tot diep in de nacht vlaggen veroverd, bommen geplaatst en maarschalken lastig gevallen door spionnen.
Maar diep in de nacht, dat wordt het voor de jeugdige spelers natuurlijk nooit. En zeker dit jaar niet, want op zaterdag wachtte een toernooi bij Mifano, een voetbalvereniging uit het naburige Mierlo.
Twee D-teams vertrokken op zaterdagochtend richting Mierlo. Of eigenlijk: 1 D-team en een groot aantal E-spelers, waaronder zelfs een paar eerstejaars. Het verschil tussen het Gelderse en Noord-Brabantse voetbal werd als snel duidelijk. De D1 won met overmacht jaar toernooi, de D2 werd, met het dozijn aan E-spelers, tweede in haar groep. En zo konden de oranjemannen met twee terechte bekers richting het basiskamp terugkeren.
De avond stond natuurlijk in het teken van het andere Oranje, de wedstrijd van het Nederlands elftal tegen Noord-Ierland. Op het grote scherm binnen volgende de Elstenaren de wedstrijd, om bij elk doelpunt in polonaise naar buiten te trekken, in de richting van het traditionele kampvuur dat door de vuurmeester geduldig op temperatuur voor het brood bakken werd gebracht.
De oudere jeugd had de smaak van het levend stratego te pakken en speelde nog een paar potjes.
Op zondagochtend was het de tijd voor de F en de jongere e-spelers om richting het toernooi in Mierlo te vertrekken. De striemende regen had de organisatie er toe genoopt om de duur van de wedstrijden in te korten. En dat was voor de tegenstanders maar goed ook, want ondanks het feit dat veel tegenstanders in hogere klassen spelen, was Elistha de grossier op dit toernooi. Van de vijf eerste prijzen gingen er maar liefst vier meer terug naar Elst. Vanwege het weer werd voor de D en achterblijvende E afgezien van het buitenprogramma en een alternatief binnenprogramma bedacht, waarbij dankbaar gebruik werd gemaakt van de grote hal en de aanwezig tafeltennistafels en tafelvoetbalspelen.
Omdat de organisatie besloot het F-toernooi in te korten, was er meer dan genoeg tijd om het kamp op een leuke manier uit te zwaaien. Dat is zeker gelukt.
Rond vijf uur kwam de bus weer op de Pas aan. Moe maar voldaan stapten spelers en begeleiders uit de bus.
Op vrijdag 1 juni om 6 uur was de bus gepakt voor het vertrek naar het Brabantse. En zoals elk jaar weer namen ouders in bijna tranen afscheid van hun kroost die ze twee dagen zouden moeten missen. Twee volle dagen zelfs, want voor het eerst zouden we niet al rond het middaguur, maar pas op zondagavond terugkeren op de Pas.
In tegenstelling tot eerdere jaren, verliep de reis niet geheel voorspoedig. Niet de files, maar een onverwachte rally leverde de problemen op. Deze rally had het parcours namelijk over de enige weg via welk Brabantbos bereikbaar is. Door adequaat optreden van de leiding, die veel te laat hierover werd geïnformeerd, slaagde de bus met 85 Elistha-spelers en de eerste volgauto's er nog in om net op tijd het kamp te bereiken. De bezemwagens hadden echter minder fortuin en strandden op een kleine kilometer van de haven, waarna de inzittenden een voettocht restte.
De rally zelf was maar even aantrekkelijk voor de kinderen. De leiding daarintegen genoot, uiteraard onder het mom van de kinderen beschermen door ze achter de dubbele afzetting te houden waar ze zelf voorstonden, zichtbaar van de ronkende motoren die de auto's tot snelheden boven de 150 kilometers langs de bomen joegen.
De gehele avond ging de rally door. Ook tijdens het traditionele dierengeluidenspel, dat voor de spelers van de F weer een ware belevenis was.
Voor de E- en D-spelers was er ditmaal echter een ander programma: levend stratego. En dat viel in de smaak. De spelers wisten van geen ophouden, en als het aan hen had gelegen waren er tot diep in de nacht vlaggen veroverd, bommen geplaatst en maarschalken lastig gevallen door spionnen.
Maar diep in de nacht, dat wordt het voor de jeugdige spelers natuurlijk nooit. En zeker dit jaar niet, want op zaterdag wachtte een toernooi bij Mifano, een voetbalvereniging uit het naburige Mierlo.
Twee D-teams vertrokken op zaterdagochtend richting Mierlo. Of eigenlijk: 1 D-team en een groot aantal E-spelers, waaronder zelfs een paar eerstejaars. Het verschil tussen het Gelderse en Noord-Brabantse voetbal werd als snel duidelijk. De D1 won met overmacht jaar toernooi, de D2 werd, met het dozijn aan E-spelers, tweede in haar groep. En zo konden de oranjemannen met twee terechte bekers richting het basiskamp terugkeren.
De avond stond natuurlijk in het teken van het andere Oranje, de wedstrijd van het Nederlands elftal tegen Noord-Ierland. Op het grote scherm binnen volgende de Elstenaren de wedstrijd, om bij elk doelpunt in polonaise naar buiten te trekken, in de richting van het traditionele kampvuur dat door de vuurmeester geduldig op temperatuur voor het brood bakken werd gebracht.
De oudere jeugd had de smaak van het levend stratego te pakken en speelde nog een paar potjes.
Op zondagochtend was het de tijd voor de F en de jongere e-spelers om richting het toernooi in Mierlo te vertrekken. De striemende regen had de organisatie er toe genoopt om de duur van de wedstrijden in te korten. En dat was voor de tegenstanders maar goed ook, want ondanks het feit dat veel tegenstanders in hogere klassen spelen, was Elistha de grossier op dit toernooi. Van de vijf eerste prijzen gingen er maar liefst vier meer terug naar Elst. Vanwege het weer werd voor de D en achterblijvende E afgezien van het buitenprogramma en een alternatief binnenprogramma bedacht, waarbij dankbaar gebruik werd gemaakt van de grote hal en de aanwezig tafeltennistafels en tafelvoetbalspelen.
Omdat de organisatie besloot het F-toernooi in te korten, was er meer dan genoeg tijd om het kamp op een leuke manier uit te zwaaien. Dat is zeker gelukt.
Rond vijf uur kwam de bus weer op de Pas aan. Moe maar voldaan stapten spelers en begeleiders uit de bus.
Abonneren op:
Posts (Atom)