Mijn ouders maakte zich vroeger dag in dag uit zorgen. Waar was ik, wat deed ik, wat deed ik niet en had ik mijn haren wel gekamd? Ze wisten het lekker niet en op bepaalde momenten maakte ik daar dankbaar gebruik van. Zolang mijn zakgeld voldoende was om mijn, overigens beperkte, behoeften te financieren, hoefden zij niet te weten wat ik deed.
Dat is, nu ik zelf ouder ben, een stuk makkelijk.
Dat mijn jongste citroensap drinkt (waar overigens zijn verdere nuttiging van plantaardige producten beperkt is tot granen, bij voorkeur in koekvorm, aardbeien en een vingernagel sla per dag), zie ik gewoon op
Youtube. Hij trekt er weliswaar een enigszins zuur gezicht bij, maar volgens mij is dat meer voor de show dan omdat hij het echt vies vindt. Als groente- en fruithater viel hij aardig door de mand.
En als er 's avonds onverstaanbaar gepraat klinkt uit de voorkamer, hoef ik me ook niet druk te maken dat hij met verkeerde mensen aan het chatten is. Gewoon even
Twitch aanzetten op zijn kanaal, en ik kan woord voor woord volgen wat hij doet.
Jammer voor al die privédectives die aan bezorgde ouders hun diensten verkopen om te achterhalen wat hun kroost doet. En niks meer afgeschermde twitter- en instagramaccounts waar je als ouders niet bij mag. De nieuwste jeugd gaat public en laat de wereld hun kunsten zien. Ouders hoeven zich niet meer druk te maken over hun spruiten. Hun eigen spruiten dan, want gegeten worden ze nog steeds niet.
